Op zoek naar de ziel van Barcelona, impressies van een (té) gekke stad!

Dit is een verslag van niet zomaar een stedentrip naar Barcelona, samen met Marja en mijn dochters Jaël en Tessa.

maandagochtend 7.05 uur

Vertrek vanaf Rotterdam-The Hague Airport met Transavia op 30 juli. Gelukkig ontdekten we net op tijd dat onze vlucht niet vanaf Eindhoven, maar vanaf Rotterdam Airport vertrok. Stel je voor! Dit was de 1e keer voor ons dat wij vanaf R’dam vlogen.
Bij aankomst om 9.30 uur hadden wij direct last van een taxi-staking (vanwege oneerlijke concurrentie met digitale diensten waaronder über). Daardoor kon de Aerobus vanaf het vliegveld (Terminal 1) niet geheel doorrijden naar Plaça Catalunya, waar wij onze koffers tijdelijk hoopten te stallen (met korting), voordat wij eerst gelijk doorreisden naar ons hotel (IBIS Meridiana) bij metro-station Fabra-i-Puig, helemaal aan de andere kant van de stad. Anders zouden we die rit 2x moeten doen.

Nu ging de Aerobus niet verder dan Plaça Espanya:

Op zich direct een indrukwekkende plek, met groots statig klassiek paleis aan de ene kant met grote fontein van Antoni Gaudi’s beschermeling Josep Maria Jujol en twee grote imitatie-Venetiaanse klokkentorens en verkeersplein aan de andere kant, met daartegenover Las Arenas: een modern heerlijk koel verbouwd rond winkel- en amusementscentrum in wat ooit een arena was voor stierengevechten.
Hier hadden wij onze eerste matige lunch.

In de hoop in een naburig busstation een alternatieve locker te vinden voor onze bagage, die we achter ons aanzeulde door de hitte, begaven we ons in de hitte naar bus- en metrostation Espanya. Daar bleek dat zo’n geintje ons €40 zou gaan kosten, waarna we besloten hier  maar vanaf te zien en toch maar eerst met de metro ons hotel op te zoeken én het dichtstbijzijnde metro-station, nadat wij eerst uitgezocht hadden welk ticket voor ons het voordeligst zou zijn. (Dit bleek steeds weer een 10-rittenkaart te zijn).
(Bij ’t metrostation (Fabra-i-Puig) werd duidelijk dat het nabijgelegen San Andrea een busstation was en niet verward moest worden met het gelijknamige volgende metrostation). Tenslotte moesten we in de hitte alsnog 600 meter lopen naar ons hotel.
Daar was het direct aangenaam koel en deed een welkomstdrankje (water met citroen of sinaasappel) wel heel weldadig aan.

De Hop-on Hop-off bus was een groots succes en sterke aanrader voor wie Barcelona voor het eerst bezoekt:

Thuis had ik online gekozen voor een package-deal van €84 pp:  2 dagen met deze bus van Barcelona BusTouristic, Aerobus van en naar vliegveld, en bezoek aan Sagra Familia en Parc Guell (mede op aanraden van derden lang wachten in de rij te voorkomen). Daarbij kregen we code + boekje met vouchers voor kortingen.
Later bleek dat BusTouristic ook een gedegen concurrent heeft: Barcelona City Bus, dat in hoofdzaak dezelfde plaatsen aandoet, maar andere routes volgt, die afhankelijk van waar je verblijft gunstiger kunnen zijn.

Die eerste middag zijn we de rode bus route gevolgd en zijn toen als eerste, via de Passeig de Gracia (naam van voormalig ouder dorp), Casa Batlo (1904-1906) en Casa Mila, ook wel La Pedrera (steengroeve) genoemd (1906-1910) gepasseerd, twee zeer fraai en opvallende huizen van Antoni Gaudi. We zijn uitgestapt bij Poble Espanyol:
een soort openluchtmuseum, dat de bezoeker in aanraking wil brengen met de ziel van Spanje. Deze bijzondere locatie is speciaal gebouwd voor de wereldtentoonstelling in 1888 met als doel Spanje te voelen: Feeling Spain is een nieuw concept van ruimte: immersieve capsules verspreiden het gebied, gecreëerd zodat je de diversiteit en rijkdom van Spanje kunt voelen en ze kunt ontdekken met je vijf zintuigen.

Poble Espanyol is een bijzonder goed onderhouden park of beter een stad op zichzelf met 117 nagebouwde bekende Spaanse gebouwen en pleinen uit onder meer Andalusië, Castilla y Leon, Navarra, Baskenland en uiteraard Catalonië, dat in 1929 gebouwd werd  t.b.v. de wereldtentoonstelling om de ziel van Spanje op de kaart te zetten. Tevens zijn er meer dan 20 ambachtslieden als kunstenaars, pottenbakkers en smeden, de een met nog fraaier handwerk dan de ander, inclusief een echte glasblazer. Op YouTube staat een mooie rondleiding: https://youtu.be/05QuqfdhLCs
Dankzij een heftige multimedia ‘FIESTA’ van 10. min kregen wij inderdaad een blik op ‘The soul of Spain’ die voor ons erg ontluisterend was: Van stierengevechten (in Pamplona, Navarra ter ere van San Fermin), crowdsurfing paarden (Es Jaleo op Menorca – Balearic Islands), mensentorens (Castells) tot massale optochten met groot Mariabeeld (Heilige Week in Andalusië) op een soort ark en idiote tomatengevechten (La Tomatina in Buñol – Valencia). La Patum (Berga – Catalonia) is een optocht van reuzen, duivels en bizar uitziende monsters die door de vele steden in Catalonië trekken tijdens de Patum de Berga. Er is vuur en veel rook en iedereen springt op en neer, danst en drinkt. Christenen vechten tegen moslims en aartsengel Michaël vecht tegen Lucifer en zijn demonen. In 1983 werd het festival uitgeroepen tot Traditioneel Festival van Nationaal Belang door de Generalitat de Catalunya en in 2005 kwam het festival op de Lijst van Meesterwerken van het Orale en Immateriële Erfgoed van de Mensheid van UNESCO.

Deze beelden laten zien dat de Catalanen/Spanjaarden zeker wel van een feestje houden en liefst massaal, maar wat voor soort feesten? Zwaar pagan, al of niet met een ‘katholieke entourage’.

Toen wij via de BusTouristic uitstapten bij de Columbus-zuil bleek Marja na deze intensieve dag stevige hoofdpijn te hebben. Na een snelle hap bij MacDonalds aan het Rambla via de metro terug naar ons hotel gegaan.

Wat me tijdens de wandelingen en vooral ook in de metro opviel, was hoeveel mannen maar ook vrouwen zichzelf met tattoo’s hebben toegetakeld en dan meestal ook figuren uit de duisternis en dikwijls ook nog met piercings. Heel ontluisterend vond ik het zoveel ‘slachtoffers’ van deze wereldgeest te zien.

Dinsdag
Tweede dag lieten wij ons met de BusTouristic afzetten bij de Sagra Familia.

Dat was toegegeven en ontegenzeggelijk een bijzonder groots mens overstijgend project van ruim een eeuw en het eind is nog niet in zicht. Zowel van binnen als van buiten raak je niet uitgekeken naar de symboliek, architectuur, hogere wiskunde en allerlei weerkaatsing van licht:
https://onedrive.live.com/embed?cid=3B31C9E3414EE7CE&resid=3B31C9E3414EE7CE%215416&authkey=ABuEfVRRndvuk0g

Vertellen over deze kerk en in hoge mate ook van Barcelona, is vertellen over Anton Gaudi, de bedenker en uitvoerder hiervan. D.w.z. tot zijn dodelijk ongeluk in 1926 na aanrijding door een tram.
Doch al tijdens zijn leven wist hij dat dit project zijn leven overstijgend zou zijn: een ‘tempel’ van het volk en door het volk.
De Blauwe route bracht ons verder langs het stadion van Barcelona: Rakuten, een Japanse sponsor van BCN.

We zijn uitgestapt bij Plaça Catalunya en vandaar de toeristische Ramblas afgelopen, de drooggelegde promenade die iedereen een keer gelopen moet hebben. We werden halverwege al snel verrast door de Mercat La Boqueria (de Sant Joseph): de versmarkt is de ideale plek voor groente, fruitsapjes, noten, verse vis of tapas bij een van de vele marktkraampjes.

Iets verderop ligt net wat van La Rambla af het Plaça Reial, een pittoresk plein met een prachtige fontein in het midden en enkele restaurants en bars. Er zijn ook twee grote, onderscheidende lantaarnpalen op dit plein, die zijn ontworpen door Gaudí en die onderdeel uitmaken van zijn eerste opdrachten.

Lopend bij Port Olympic langs de jachthaven geeft mij een ultieme vakantiegevoel. Ik vraag me dan wel af welke mensen in staat zijn zulke ‘onfatsoenlijke’ grote fraaie jachtschepen te kopen en te onderhouden.

Mooi item voor mijn ‘bucketlist’: ooit nog eens op zo’n jachtschip mee kunnen varen.

Deze plek brengt ook een jeugdherinnering bij mij terug. Ooit ben ik in mijn jonge kinderjaren met mijn ouders en broer en zus door Barcelona gereden op weg naar Alicante. Ik kan me hiervan alleen deze kusstrook herinneren, doch dit was nog ver voor 1992, toen deze hele kuststrook een enorme facelift heeft ondergaan vanwege de Olympische Zomerspelen die dat jaar hier gehouden werden. Een generatie van jonge democraten en cultuurbewusten gaven het voormalige Barcelona t.t.v. Franco nieuwe glans. De stad kreeg schoonzeewater, een 4 kilometer lang stadsstrand en vele parken en groene zones.

Toen wij opnieuw bovenin de hop on bus waren ingestapt, kregen we een verrassende ontmoeting met Dimitri en zijn vrouw Sherry uit de VS. Hij was een Messiasbelijdende Jood oorspronkelijk uit Colombia en zij een blanke met voorouders uit Europa.
Zij waren met een groep op weg naar Israël, doch zij waren eerder vooruit afgereisd omzat hij iets van zijn mogelijke joodse roots in Toledo wilde uitzoeken. Bijzonder voor mij was dat zij tevens uit Charlotte, North Carolina kwamen en bekend zijn met menig andere Hebrew Root Ministry daar.
Zelf zijn zij lid van de Messiaanse gemeente Hope of Israel

Het post-industriële district PobleNou was het eerste spectaculaire herbestemmingsproject van begin van de jaren 90. Dit oude afgetakelde fabrieksterrein met nog één overgebleven schoorsteen (palo alto) veranderde in een creatief centrum. Het werd wel het Machester van Catalonia genoemd, vanwege de hoeveelheid dicht op elkaar staande fabrieken. Tegenwoordig werken hier meer dan 200 grafische ontwerpers en architecten.

Barcelona kent ook een Arc de Triomf, doch niet als gevolg van een overwinning, maar als ingang tot het Parc de la Ciutadella. Het grootste park van Barcelona werd aangelegd ter ere van de wereldtentoonstelling in 1888. Tegenwoordig vind je hier ook het Parc Zoologic.

Woensdag

Stadswandeling met Patrick in Barri Gottic, een gids uit Wales van Free Be Local Tours. Deze formele gratis tours zijn beproefde methode om een vreemde of nieuwe stad te leren kennen.
In Barcelona zijn ze te herkennen aan de blauwe paraplu’s op Plaça Catalunya: https://www.belocaltours.com/es/quienes-somos/guias/
https://www.belocaltours.com/es/free-tours-barcelona/barrio-gotico-free-tour/

Onder dit plein ligt het belangrijkste metrostation; drie metrolijnen en een regionale trein kruisen hier. Vele van de lijnbussen in Barcelona evenals snelbusvervoer naar de luchthaven en toeristenbussen houden aan het plein halt. Dit is het hart van Barcelona. Hier komen de wijken El Gótico, El Raval en l’Eixample samen en beginnen de (winkel)straten La Rambla, Portal de l’Àngel en de chique Passeig de Gràcia.

Als eerste begon Patrick direct bij het monument voor een onafhankelijk Catalonië, een eerbetoon aan Francesc Macià (1859-1933), de voormalige president van de Generalitat (het Catalaanse bestuur). Op 14 april 1931 riep hij vanaf het balkon van het paleis van de Catalaanse regering (Generalitat) de onafhankelijkheid uit van de Catalaanse Republiek binnen de Federatie van Iberische Republieken. Deze onafhankelijkheid zou echter maar drie dagen duren. Na gespannen gesprekken kwam de voorlopige regering van de Tweede Spaanse Republiek met hem overeen dat de raad door Macià en zijn partij gevormd in Barcelona, kon optreden als regering van de daarmee gerestaureerde Catalaanse deelstaat of Generalitat.
Deze sculptuur werd in 1991 gemaakt door Josep Subirachs. De onafgewerkte trap symboliseert de voortdurende geschiedenis van Catalonië, die dag na dag wordt aangelegd.

Patrick heeft ons op geanimeerde wijze vele verhalen verteld. Zo vertelde hij de legende van Wilfried de Harige, die wordt gezien als de grondlegger van de Catalaanse natie. Volgens de legende is de Catalaanse vlag (rood-geel gestreept) ontstaan toen Wifried tijdens een veldslag met zijn bebloede vingers over een geel schild streek. Zijn bijnaam is een bewuste woordspeling op de bijnaam van Karel de Kale.

Hij wees ons op de gerenommeerde La Pallaresa Xocolateria Xurreria op Carrer de Petritxol 11 waar de meiden dolgraag Churros wilde eten, gedoopt in warme chocolade. Ze worden ook wel aangeduid als granjas. Toen wij deze hier later wilden uitproberen, bleek de zaak van 13.00 tot 16.00 gesloten!

Patrick stopte ook bij afbeelding van dé patroonheilige van Barcelona: Santa Eulália van Mérida. Zij werd rond 290 geboren. Toen ze dertien was, klaagde ze bij de Romeinse gouverneur de christenvervolgingen aan. In haar jeugdjaren beleefde – onder invloed van keizer Diocletianus – de christenvervolging een hoogtepunt.

Toen zij 13 jaar oud was, zou ze naar het gerechtshof van Mérida gegaan zijn, waar juist op dat moment onder leiding van stadhouder Dacius een proces gaande was tegen enkele christenen. Bij het gerechtsgebouw aangekomen, zou ze een beeld van een van de Romeinse goden van zijn sokkel getrokken en op de grond gesmeten hebben. Daarop werd Eulalia gearresteerd en gemarteld. Uiteindelijk werd ze in 304 opdracht van Dacius verbrand. Ze werd niet één enkele keer, maar verscheidene keren, tot dertien maal, één keer voor elk jaar van haar te korte leven, gefolterd.
Zo werd haar vlees met ijzeren haken van haar borsten gescheurd en werd ze met toortsen verbrand. Eulália is ook in de kathedraal ‘La Seu’ [Santa Eulalia’] in de Gotische wijk van Barcelona prominent aanwezig. Niet alleen zij, maar ook haar leven en een aantal folteringen zijn afgebeeld: haar verschijning vóór de gouverneur, geseling, verbranding en kruisiging op het andreaskruis.
https://historiek.net/opgang-en-ondergang-van-de-barcelonese-patroonheilige-eulalia/10624/

Naast de kathedraal van Barcelona ligt een 14e eeuws klooster. In het centrale binnenplein van het klooster zijn altijd 13 ganzen aanwezig. Elke gans vertegenwoordigt een jaar in het leven van de martelaarster Santa Eulalia. Opvallend is dat deze kathedraal alleen aan de voorkant een facelift heeft gekregen. De rest zagen hoogwaardigheidsbezoekers immers toch niet.

Een kapelletje in de Baixada de Santa Eulália herinnert een gedicht van de geestelijke Jacint Verdaguer i Santaló aan haar. Hier onder lees je een vertaling uit het Catalaans van bovenstaande afbeelding: Met het naderen van de vlammen trekt Daciano zich ook terug; het sluit het in een vat met spijkers, zwaarden en tweesnijdend messen.
Toen je bergafwaarts ging vanaf Santa Eulalia, zag je haar van de ene plaats naar de andere rollen en een rozenkrans als spoor achterlaten.

El Call – De Roep van de voormailge Joodse Wijk

Patrick, onze gids, leidde ons ook naar de Sinagoga Major de Barcelona, dat diep verscholen ligt in de Gotische wijk van Barcelona.
Overblijfselen van de oude synagoge overleven nog steeds in de Call Jueu, of de oude Joodse wijk, vlakbij het Plaça de Sant Jaume, in het midden van deze wijk in Barcelona.
Onder zorgvuldige controle van de katholieke kerk mocht de hoogte of grootte van de tempel niet groter zijn dan die van de kleinste kerk in de stad. Gebaseerd op een archivalische reconstructie van de route gevolgd door een 13e eeuwse belastingontvanger, die eindigde op de Sinagoga Major, wees onderzoek op de huidige locatie als de locatie van de oude synagoge.
De opgraving begon in 1996. Het gebouw werd in 2002 heropend voor het publiek als synagoge en museum.

Van het dispuut in Barcelona van Nachmanides met koning Jamie I van Aragon in juli 1263 had hij echter nooit gehoord.
NCRV heeft er ooit een documentaire over gemaakt: https://www.youtube.com/watch?v=LZDXr8lcCow

Wat ik helaas gemist heb is het Centre d’Interpretació del Call, aan de Placeta de Manuel Ribé, dat gewijd is aan het herwinnen van de herinnering en het joodse verleden van Barcelona voor een gewelddadige hetze hen  in 1391 daar verdreef. “Er is altijd al verteld over de roep van Girona [Nachmanides] alsof het het belangrijkste was in Catalonië, maar het is niet waar. Het is logisch dat Barcelona het belangrijkste was”, zegt een commentaar.
Dit centrum was of is onderdeel van MUHBA – Museu d’Història de Barcelona – El Call inclusief informatieve video!
Het bevindt zich in het huis van Jucef Bonhiac, een sluierwever uit de veertiende eeuw, beter bekend als het huis van de alchemist of de rabbijn.
Een mooie videoclip vond ik hier:
https://www.youtube.com/watch?v=GkUJvoccEcs (Barcelona CENTRE D’INTERPRETACIO DEL CALL). Zie ook:
https://bereshitbiblia.blogspot.com/2016/12/la-barcelona-jueva.html

Terwijl ik daar meer informatie over zocht, kwam ik nog een geweldig mooie PDF tegen over Shlomo Ben Adret van Barcelona (1235-1310) ook wel bekend onder de acroniem RASHBA https://en.wikipedia.org/wiki/Shlomo_ibn_Aderet.
Hij werd wel de El Rab d’España (“The Rabbi of Spain”) genoemd. Sterker nog: het museum dat we in Marlet, 5 bezocht hadden werd naar hem genoemd: Sinogoga Shlomo Ben Adret. Zijn leermeester was niemand minder dan Nachmanides en zijn neef Yonah Gerondi.
http://ajuntament.barcelona.cat/museuhistoria/sites/default/files/salomobenadret_en.pdf
http://jewishencyclopedia.com/articles/859-adret-solomon-ben-abraham

Aan de muur in Petritxol straat hangt L’Auca del Senyor ESTEVE, een Catalaans verhaalstijl (auca) in afbeeldingen. Dit is een art nouveau-roman van Santiago Rusiñol gepubliceerd in 1907, waarvan er een theater versie is. Op 12 mei 1917 wordt de theater versie van deze roman voor het eerst gespeeld in Teatre Victòria, Barcelona (Catalonië). Het heeft 27 hoofdstukken over scènes en momenten in de wijk Ribera in Barcelona, die worden geïnterpreteerd door de 27 illustraties van Ramon Casas. De 27 hoofdstukken van de roman zijn gestructureerd in 3 delen: het eerste deel beschrijft de geboorte, de kindertijd, het leren en het huwelijk van Esteve; het tweede deel presenteert Esteve als een goed model van een winkelier en daarom is er een conflict achteraf met Ramonet, de zoon die kunstenaar wil worden en geen deel wil uitmaken van het winkelbeheer; het derde deel is de verzoening tussen de kunstenaar en de sociale klasse waartoe hij behoort.
Meneer Esteve wordt een symbool van de klasse waartoe het behoort, de Catalaanse bourgeoisie, op dezelfde manier waarop Ramonet een symbool wordt van de modernistische kunstenaar.

Via het dubbelpein Plaça del Pi en de gelijknamige basiliek kwamen we uit op Plaça Nova, waaraan ook Cathedral La Seu grenst en waar we werden verwelkomd door authentiek live oude jazz muziek. Tegenover ons zagen we nog de Architectenschool Col.legi d’Arquitectes met aan de voorgevel een groot Picasso-fries: geproduceerd door de Noorse Carl Nesjar: de “kinderfries”, op de gevel met uitzicht op Carrer dels Arcs, de “reuzenfries”, op de façade in de Plaça Nova, en de “fries van de Catalaanse vlag”, op de gevel met uitzicht Carrer Capellans.

Gevraagd naar zijn eigen mening over de politieke situatie in Catalonië, zei hij terecht te hopen op dialoog. Oftewel de bereidheid naar de behoeften van de ander te luisteren. Hij nam afscheid bij Roy Lichtensteins 14 meter hoge sculptuur ‘El Cap de Barcelona’ aan de oude jachthaven Port Vell, dat de prijsvraag gewonnen had, voor een karakteristiek monument van Barcelona bij de opening van de Olympische Zomerspelen van 1992. Van dit ‘hoofd van Barcelona’ wordt gezegd dat het een hommage is aan Barcelona’s grootste zoon Antoni Gaudi.

Na afloop van de stadswandeling, en een koffiebreak in een gekoeld cafetaria, wilden we op aanraden van Marja’s zus minstens het Palau de la Musica gezien hebben en moest daar ergens in de wijk Born ook nog een tweede in 2005 gerestaureerde overdekte markthal zijn: Mercat de Santa Caterina waarvan het golvende dak bestaat uit 325.000 keramiektegels en 67 kleuren; een krachtig symbool voor alle groenten en fruit.
Toen wij daar tegen 16.00 aankwamen waren de handelaren bezig met hun kraampjes aan het schoonmaken en te sluiten. Onze weg banend door deze toch wat achteraf buurt, kwamen we dan toch terecht bij het muziekpalies, de must-see sight van Art Nouveau architect Lluis Domènech i Montaner, gebouwd tussen 1905 en 1908 en sinds 1997 UNESCO-werelderfgoed.

Op 10 mei 1881 besloot het gemeentebestuur van Barcelona om een monument op te richten als een eerbetoon aan Christopher Columbus, die in Barcelona aan wal stapte op zijn terugreis uit Amerika. Deze 60 meter hoge zuil werd onthuld op 1 juni 1888 tijdens de ceremonie van de Wereldtentoonstelling in aanwezigheid van aartshertogin van Oostenrijk en koningin van Spanje Maria Cristina (tot 1902 regentes  van haar zoontje Alfons XIII) en vertegenwoordigers van de koning van Italië, Humbert I, Grover Cleveland, de toenmalige president van VS en het gemeentebestuur van Genoa.

Historisch museum van Catalunya (niet te verwarren met Historische museum van Barcelona). Het oorspronkelijke gebouw dateert van 1881 en is het enige voormalige pakhuis dat nog staat.
Het museum is opgericht in 1996, heeft vier verdiepingen, inclusief een restaurant met een daaraan gelegen dakterras, vanwaar je een prachtig uitzicht hebt op de jachthaven Barcelonetta.

Wat weten we van de geschiedenis van Spanje, anders dan dat wij er 80 jaar – met onderbrekingen van 1568-1648 tegen gevochten hebben?
Ik weet van Gouden eeuw van de islam; van de tragiek van de vervolgingen van Joden, van Maimonides, Nachmanides en Arbarbanel, Shem-Tov ben Isaac Shaprut en Benjamin van Tudela.

Ik heb gehoord van de Spaanse successieoorlog 1701-1714 en de Spaanse burgeroorlog (1936-1939) en het Franco-regime, maar dan houdt het wel een beetje op en zijn er nog heel wat gaten te dichten.
De strijd tussen het grote Spanje en de Cataloniërs is hier goed merkbaar.
Nieuw voor mij is vooral de tragiek van 11 september 1714 als Catalonië zijn onafhankelijkheid ‘definitief’ verliest. Bijzonder vond ik te lezen over Napoleon in een poging in 1812 om de gunst van het land te winnen, Catalonië scheidt Napoleon van het koninkrijk Spanje en het annexeert bij het Franse keizerrijk.
Nieuw voor mij is ook de Tragische Week in 1909, de naam van een serie bloedige confrontaties tussen het leger en de arbeiders van Barcelona en andere steden in Catalonië gesteund door anarchisten, socialisten en republikeinen, in de laatste week van juli 1909.
Deze website http://www.mhcat.cat/exposicions/la_memoria_d_un_pais geeft (in vertaling) een mooi historisch overzicht van de verschillende tijdperken.

Tessa en Jaël hebben zich als ‘echte kinderen’ laten uitdossen in een ridderkostuum.

Na afloop van dit museumbezoek, waarna ik nauwelijks nog op mijn benen kon staan, gingen wij in nabijgelegen wijk Barceloneta – een voormalige visserswijk – op zoek naar een voordelig Tapas-restaurant. Uiteindelijk vonden we een geweldige plek met uitzicht op het strand.

Tessa heeft hier haar eerste cocktail gedronken en Jaël heeft zich aan een Sangria tegoed gedaan. Zoals achteraf eigenlijk wel te verwachten was, waren de hapjes erg klein.

Eenmaal uitgerust was de Wandeling langs de boulevard daarna een heerlijk genoegen, vooral ook om zoveel sportiviteit te zien, hetgeen niet zo verwonderlijk is, als je bedenkt dat hier bij Port Vell (Oude Haven) in
1992 een heel Olympische dorp is gebouwd, waarvan de appartementen later verkocht werden. Pas sinds die tijd heeft Barcelona haar gezicht naar de zee gekeerd. Toenmalige president van het IOC Juan Samaranch is niet toevallig afkomstig uit Barcelona. Koning Juan Carlos opende de spelen op 25 juli, waaraan meer dan 9000 atleten deelnamen.

Donderdag

Deze dag begon met zware vermoeiende wandeling in de hitte op zoek naar het enigszins afgelegen Parc Guell, dat Gaudi in opdracht van zijn mecenas Eusebi Guëll niet heeft kunnen afronden vanwege o.a. Wereldoorlog I. Guëll had voor dit geplande tuindorp inspiratie opgedaan bij de Engelse tuinen tijdens de wereldtentoonstelling in Parijs. Vanaf 1984 behoort dit door Hans en Grietje geïnspireerde sprookjespark tot Werelderfgoed.

Marja is hier helemaal fan geworden van Antoni Gaudi en heeft veel inspiratie opgedaan voor kunstprojecten op haar school:

Vanaf hier wachtte ons nog een lange ‘wandeling’ en busrit naar het Science-museum ‘CosmoCaixa’ op speciaal verzoek van Jaël.
Het is een natuurhistorisch en wetenschappelijk museum waar veel natuurkundige experimenten kunnen worden gedaan.
Dit science-museum was wel boven verwachting groots en informatief en interactief, met speciaal mangrovebos of overstroomde tropisch regenwoud, planetarium én aquarium.

Een combinatie- die we in NL niet kennen. Het beschikt over meerdere verdiepingen, waarvan er zich vijf ondergronds bevinden. De afdaling draait rond een driehonderd jaar oud en twintig meter hoog exemplaar van de boomsoort Acariguara uit het Amazonegebied

Op de onderste verdieping staat een pendulum (Slinger van Foucoult) dat het draaien van de aarde simuleert en waar men volop kan experimenteren met fenomenen als hitte, elektriciteit, geluid en atmosferische druk

Het is duidelijk dat de voorstelling in het Planetarium over zwarte gaten en supernova’s mij niet geheel kon boeien:

Wat mij wel trof was de beschrijving van deze techneuten, waarvan maar liefst drie vrouwen:

‘s Avonds hebben we gegeten bij een authentiek Döner en Kebab restaurant, waar je voor zoveel minder geld, zoveel meer krijgt dan bij een Tapas-restaurant.

Vrijdag

Met zijn hoofdgebouw en vele paviljoenen is Hospitaal de la Santa Creu i Sant Pau Europees grootste Art Nouveau Site, gebouwd tussen 1902 en 1930, gefinancierd met een donatie van de bankier Pau Gil en
het werk van architect Lluis Domènech i Montaner (1850-1923), leermeester van Anton Gaudi. Domènech i Montaner is tevens de architect van https://nl.wikipedia.org/wiki/Palau_de_la_M%C3%BAsica_Catalana
Voor hen was alles kunst en dat is goed te zien: niets werd aan het toeval overgelaten. Deze kunststroming staat ook wel bekend als Jugendstil, Art Nouveau doch in Spanje vooral als Modernisme català. Het Catalaans modernisme ging hand in hand met het in die tijd opkomende Catalaans nationalisme, dat erkenning zocht van de Catalaanse cultuur als gelijk aan de Spaanse, een ook Catalaanse politieke autonomie of zelfs onafhankelijkheid van Spanje nastreefde. Het Catalaanse modernisme bleef ook na 1910 invloed uitoefenen op latere kunstenaars, vooral in de jaren dertig van de 20e eeuw, waaronder de kubist Pablo Picasso en de surrealist Salvador Dalí.

De kunststroming kwam naar de voorgrond tijdens de Wereldtentoonstelling van 1888 in Barcelona en beleefde zijn hoogtepunt rond de eeuwwisseling.
Dit ongekend bijzondere ziekenhuis is een complete stad, in 1997 terecht verklaard tot UNESCO-werelderfgoed en heeft nog recent tot 2009 als zodanig gefunctioneerd.

Voor een impressie, zie dit geassembleerde video-album:

Enige links over Jugendstil, art nouveaux en modernisme en de Belle Epoque:

https://santpaubarcelona.org/en
https://www.barcelona.de/en/barcelona-modernisme-art-nouveau.html

https://kunst-en-cultuur.infonu.nl/kunst/71273-art-nouveau-in-de-mode-1902-1908.html
https://www.artsalonholland.nl/kunst-stijlen/jugendstil-art-nouveau
http://www.zibkip.be/barcelona/architecnl.shtml

https://www.mkw-uitgevers.nl/hega-mrg.html:
Eerste Engelstalige biografie van Antonio Gaudí, Gestorven als een zonderling. Uit De Morgen van 18 juli 2001.

De Telefèric is een kabelspoorbaan die je vanaf metrostation Paral.lel naar Mont Juic [= Berg van Joden, hun voormalige begraafplaats Cemetri de Montjuic van 56 ha] brengt.

Boven is het Castell de Montjuic, voormalige executieplaats en gevangenis, dat we toch maar niet bezocht hebben. Het oorspronkelijke fort is tussen 1751 en 1779 vervangen door het huidige kasteel, dat bestond uit vier bastions en de hoofdingang is een brug over de gracht. Later diende het kasteel tijdens de Burgeroorlog (1936-1939) ook als martelplaats, militaire gevangenis en plek voor executies van politieke tegenstanders van dictator Franco, waaronder de executie van president Lluís Companys in 1940.

Wel hebben we genoten van het uitzicht op de haven met wel 5 cruises. Zie video:

In 1929 was deze heuvel het toneel van de tweede Wereldtentoonstelling, die in Barcelona werd gehouden. Het Palau Nacional werd de zetel van het MNAC (Museu Nacional d’Art de Catalunya): hét luisterrijke symbool van de Wereldtentoonstelling!
Op hun website worden meer dan 2000 kunstwerken getoond: http://www.museunacional.cat/en/catalogue
In 1992 waren de ogen van de wereld opnieuw op de stadsberg gericht, toen deze de belangrijkste locatie vormde voor de Olympische Spelen

Om te tijd te overbruggen voordat de Font Magica-show vanaf 21.00 zou beginnen, besloten we eerst nog wat te winkelen en te eten nabij het immense winkelpaviljoen de ‘Arena’ bij plaça Espanyol.
Hier bleek Marja goed te slagen bij Desigual, de Spaanse deisgnmode winkel bij uitstek. Dat is nu haar brand!

Terwijl ik niet meer op mijn benen kon staan van vermoeidheid, gingen Jaël en Tessa in op het aanbod van een gratis makeup. Tenslotte zagen we toch nog kans te eten bij een KFC vlakbij de ‘Arena’, die Jaël eerder gespot had.

Eerst kregen we nog een ‘spontaan’ voorprogramma van een groep breakdancers:
Toen de Fontein show eindelijk begon, was dit toch een waar spektakel. Iets wat bij hier niet kennen en waarbij het waterorgel van Apeldoorn in het niet valt.

Zaterdag

Hoewel wij pas om 12.45 op het vliegveld hoefde te zijn, was er niet echt gelegenheid om die morgen nog iets te ondernemen. Immers waar moet je heen met al je bagage?

Toen wij eenmaal van Terminal 1 bij Terminal 2 waren aangekomen en ontdekten waren we konden inchecken bij Transavia, vonden wij voor het aan boord gaan nog onze derde voedselketen: Burger King.

Toen wij eenmaal in het vliegtuig op het punt stonden om gas te geven en op te stijgen, kwam de mededeling dat de airco kapot was. Toen bleek dat die niet snel te resetten was, reden wij terug en moesten zelfs van boord waarna wij met heerlijke gekoelde bussen naar een Terminal werden gebracht, waar evenmin airco was.

Na een vertraging van bij elkaar drie uur konden wij dan eindelijke te midden van krijsende baby’s opstijgen en moesten we laag vliegen naar Rotterdam.