Getuigen: JOSEPH EIDELBERG, Avigdor Schahan, Samuel Lee en Arimasa Kubo

Ik heb interesse voor Japan eigenlijk altijd vermeden. Teveel negatieve associaties. Het was altijd China wat mij boeide, op de middelbare school al bij het vak aardrijkskunde.

Ik heb er zelfs een doctoraalscriptie over geschreven, die ik bij Jimdo online geplaatst heb. Ook tijdens ons verblijf op de Filippijnen kwam Japan niet in het vizier. Evenmin tijdens periode van mijn ‘Israël-awakening’ vanaf 2011 en de daarop volgende verdieping met niet zomaar een reis en de publicatie van mijn boek over de Vervangingsleer voorbij. Totdat mijn zoon thuis Japans begon te lezen en naar een Anime-festival in NL ging, nog voor zijn DTS in Perth, Australië, nu ruim vier jaar geleden.

In de voorbereiding op onze reis naar Japan deze zomer om hem zijn vrouw en de pasgeboren Jozef van Dijk te ontmoeten, heb ik me opnieuw verdiept in het grote vraagstuk van ze zogenaamde Verloren stammen. Met dit verschil dat de focus alsnog meer kwam te liggen op culturele antropologische en historische gegevens dan Bijbelse theologische.[1]

Belangrijker dan de zoektocht naar vermeende afkomst van een of andere stam, gaat het toch vooral om het belang om als gelovige uit de volkeren geënt te zijn op de edele olijfboom, deel te hebben aan zijn Hebreeuwse sappen en te leren wat het betekent deel uit de maken van de familie; van Israël als het Gemenebest (of common wealth). Sterker nog ik heb wel beweerd, dat de verloren stammen niet voor niest hun identiteit zijn kwijtgeraakt en niemand dat etnisch gesproken kan aantonen. Nu ben ik daar niet meer zo zeker van. Dat hoop ik in deze blog aan te tonen en te illustreren als een van de best bewaarde geheimen of all times.

In de 19e eeuw beweerde Nicholas McLeod (Schotse, voormalige haringboer die missionaris werd) in zijn publicatie, Epitome of the old history of Japan, als eerste dat de Japanse aristocratie en priesterkaste afstammelingen waren van de Verloren Stammen en dat de legende van keizer Jimmu (de eerste keizer volgens de legende) een bewerking was van het verhaal van Mozes die de Israëlieten uit Egypte leidde.

Minstens Drie Bronnen

Ik heb thuis inmiddels wel drie hoofdbronnen (boeken), die elkaar bevestigen en aanvullen als het gaat over de Ancient Israel roots van Japan. Ik wil die hier onder de aandacht brengen. Daarnaast heb ik ook online nog veel meer informatie gevonden, vooral die van Arimasa Kobe vind ik best overtuigend.

Dr. Avigdor Schahan

De eerste was ik al op mijn eerste reis naar Israël in Jeruzalem al tegengekomen: In the Footsteps of the Lost Ten Tribes van Dr. Avigdor Shachan met op de achterkant een foto van Shinto-priesters met tzitzit!https://www.jewishbookcouncil.org/book/in-the-footsteps-of-the-lost-ten-tribes.

Dr. Shachan is in de voetsporen getreden van deze boodschappers en is teruggekeerd. Hij vertelt ons over het volk van Pashtunistan in Afghanistan, dat bestaat uit stamclans waarvan de namen en genealogieën betrekking hebben op de tien stammen. Hij heeft de overblijfselen van het Nephtalite-koninkrijk herontdekt en de locatie van de tien stammen in Centraal-Azië bepaald. Hij heeft sporen gevonden van het koninkrijk Kaifeng in China. Hij heeft het pad van de tien stammen door India gedocumenteerd en hen gevolgd naar Japan, zelfs met een verklarende woordenlijst van Hebreeuwse termen die in het Japans worden gebruikt.

Voor een interview met dr. Avigdor Schahan, tevens holocaust survivor, kijk naar dit interview van Emily Frances met de Scholar of the Lost Tribes van Israël (deel 1) van i24News, waarin hij vertelt, hoe ze waarom ze uit Assyrië vertrokken naar Hazaristan (de stammen noemden Afghanistan Hazara = foreign land) en Kandahar – in Aramees: ‘Dit is de Berg”, de stad die zij bouwden; de Taliban (nieuwe moslimgroep) eten kosher en steken kaarsen aan op vrijdagavond (maar verbergen het in een mand). Zij hebben peijes en dragen amulet om hun nek met de woorden van Sjema Israël. Over 40% die stierven in de Gobi-woestijn en de overlevenden die zichzelf Chatai, noemden dat in het Hebreeuws ‘zondaars’ betekent, omdat zij achterbleven. Oover de aankomst en verblijf in Kaifeng, waar zij een ‘tempel’ bouwden naar het model van Salomo. Over een tweede ‘golf’ die via India ging, waar ook een gedeelte bleef hangen, maar de rest ook Korea bereikte, waar zij in aanraking kwamen met het Boeddhisme. [Buddha in het Hebreeuws betekent “kom en leer mijn Thora’. Saudharta Gatama leefde in feite zelf onder de Israëlieten. Voor deel twee van het interview, zie: Japan And The 10 Lost Tribes Of Israel, waarin hij vertelt over Nippon als het ‘Land van het Boek’.

Joseph Eidelberg

De tweede bron is het boek The Japanese and the Ten Lost Tribes of Israel van Joseph Eidelberg, (1916 -1985) een voormailig Israeli military commander. met zijn merkwaardige these, dat de Exodus niet Oostwaarts verliep, maar westwaarts via Afrika (tot en met Niger) op basis van allerlei vergelijkbare Woord associaties van namen in Numeri 33.

In 1980, na een jaar in een Shinto-heiligdom te hebben doorgebracht, publiceerde Eidelberg zijn boek “The Japanese and the Ten Lost Tribes of Israel“, door de uitgever Zur-Ot. waarin hij de meeste Japanse publicaties over dit onderwerp onderzocht en het bestaan ​​voorstelde van een Japans-joodse connectie.

Hij beweert dat het woord Yamato, het centrum van het oude Japan, lijkt op Yehoamato – het volk van God. Hij stelt dat de oude Japanners hun reis in de geschiedenis begonnen in een jaar genaamd Kinoye Tora, dat hij verbond met de Hebreeuwse woorden Kenei Torah (Torah-riet).

Dit boek breidde zijn theorie uit van de route die de verbannen Lost Tribes of Israel vanuit Samaria, via Afghanistan in Azië, volgden en die vervolgens in Japan terechtkwamen. 

Deze theorie bevat ook extra overeenkomsten met tradities, mythologische verhalen, geschriften en rituelen, evenals honderden Japanse woorden en symbolen waarvan het ontstaan ​​werd verteld vanuit het oude Hebreeuws. Het boek werd in het Japans vertaald door Kazuo Nakagawa en verkocht voor naar schatting 40.000 exemplaren. ^[11] De 2e editie werd 24 jaar later, in 2014, gepubliceerd door zijn zoon bij Gefen Publishing House. ^[12]
Na herlezing van gedeelte over oudste bronnen van Japanse en woorden die pas vanuit het Aramees of Hebreeuws betekenis krijgen, zijn en tal van verbluffende overeenkomsten.

Eidelberg die ooit naar Japan kwam en jarenlang in een Japans Shinto-heiligdom verbleef heeft een en ander nader uitgewerkt in “The Biblical Hebrew Origin of the Japanese People“.[2] In dit boek heeft hij honderden woorden in het Japans in tabellen met dezelfde klanken en betekenissen als het Hebreeuws verwerkt. Zijn onderzoek eindigde kort voor zijn dood in 1985. Na zijn dood werd het manuscript van het boek uitgewerkt door zijn zus en in 2005 gepubliceerd door zijn zoon bij Gefen Publishing House. [19] Het boek werd in 2012 door Arimasa Kubo in het Japans vertaald. 

Eidelbergs theorieën werden aangehaald in boekpublicaties die volgden, zoals “Jesus From India to Japan” en theologische organisaties zoals “The Christian Bushido“: Japanners zeggen bijvoorbeeld “hazukashime” om schande of vernedering te betekenen. In het Hebreeuws is het “hadak hashem” (op de naam trappen. Zie Job 40:12). De uitspraak en de betekenis ervan zijn beide bijna hetzelfde. Japanners zeggen “anta” voor “jij”, dat hetzelfde is in het Hebreeuws. Koningen in het oude Japan werden aangeduid met het woord ‘mikoto’, dat zou kunnen komen van een Hebreeuws woord ‘malhuto’ wat ‘zijn koninkrijk’ betekent. Japanners noemen de keizer van Japan ‘mikado’. Dit lijkt op het Hebreeuwse woord “migadol”, wat de edele betekent. Het oude Japanse woord voor een gebiedsleider is “agata-nushi”; “agata” is gebied en “nushi” is een leider. In het Hebreeuws worden ze “aguda””nasi genoemd.

Zijn theorie over de tien verloren stammen van Israël werd ook gepresenteerd in een reeks van zeven afleveringen door een Japanse tv-zender en in Japanse YouTube-video’s.[3]

https://britam.org/Questions/QuesJapan.html

Christian Zionist Elizabeth A. Gordon (1851-1925) zegt: “Eidelberg offers us a “fantastic chain of reasoning” to believe there is more to the story of the lost Ten Tribes worth further examination.”

Samuel Lee

De derde hoofdbron was mijn kennismaking met de Iraniër Samuel Lee (getrouwd met een Koreaanse, woonachtig in de Bijlmer, waar hij een gemeente leidt met ook veel Afrikanen, maar ondertussen gespecialiseerd is in de wortels van de Japanse geschiedenis en ondanks paar kritische noten, bovenstaande twee bronnen verwerkt in zijn boek Rediscovering Japan, reintroducing christendom.[4]

De titel drukt uit dat dankzij een herontdekking van Japan zijn verleden, vooral wat betreft de Hebreeuwse en historische achtergrond van het Japanse volk, ook het christelijk geloof op een nieuwe manier kansen heeft om daarbij aan te sluiten en weer kunnen aanvaarden als hun eigen inheemse godsdienst. “Misschien zullen ze beseffen dat Yamato is afgeleid van het Hebreeuws en “Yehovah Umato” – de natie of het volk van God.” En Lee hoopt dat zijn onderzoek het Japanse volk zal helpen om historische verhalen te herontdekken, zoals bijv. de legende van keizerin Komyo, die laat zien dat ze niet alleen een devote boeddhist was. Ze sponsorde bijv. liefdadigheidsinstellingen zoals medische apotheken en opvangcentra voor behoeftigen, die werden geïnspireerd door boeddhistische noties van mededogen en bodhisattva- gedrag, maar ook sterk beïnvloed was door Keikyo (de kerk van het Oosten). Kubo beweert zelfs, dat ze een vurige Keikyo gelovige was.

Behalve over die Hebreeuws oorsprong in deel een, vertelt hij in deel 2 over de rol en invloed van de Kerk van het Oosten (Keikyo, in Chinese “Jingjiao”) in met name de 8^e eeuw; in deel drie over de lotgevallen van het rooms katholicisme in Japan (Kirishitan) in met name de 16^e en 17^e eeuw en in deel vier over de protestantse kerk (Kirisuto Kyokai) in met name de 19^e eeuw. De eerste twee hadden hun oorsprong in het Oosten, de laatste twee in het Westen. Het verschil was, dat het Oosten koos voor adaptatie en dialoog em het uitwisselen van kennis en ideeën. Zij hadden geen politieke agenda en zij diende het volk met gezondheidszorg, handel en onderwijs. Westers christendom daarentegen werden ondersteund door politieke en religieuze regeringen, die meer geïnteresseerd waren in goud, zilver en andere natuurlijke bronnen. Zij gedroegen zich op een manier die minder tolerant was en de Japanse cultuur zelfs demoniseerden en etnocentrisch. En lokale christenen deed vervreemden van hun eigen cultuur, door bijv. westerse kledingstijl (dress codes met stropdas en pak). Zo bracht ontevredenheid met de missiekerk Uchimura Kanzo en zijn Japanse aanhangers er toe een onafhankelijke kerk in Sapporo te stichten. Dit experiment bleek een voorloper te zijn van wat de non-church movement werd genoemd . Deze kleine groep geloofde dat ze een authentiek geloofsleven konden praktiseren en leiden, zonder afhankelijk te zijn van een religieuze instelling of een professionele geestelijkheid .

Wat westerse christenen aangaat, hoopt Samuel Lee vooral dat ze hun ideeën en (veelal negatieve) perspectieven over Japan zullen bijstellen (met name over de Tweede Wereldoorlog, als zij hun uiterst bijzondere oorsprong ontdekken, hun culturele waarden weten te waarderen en inzien welke prijs zij hebben betaald, en niet vergeten welke chaos en lijden de westerse naties hen bezorgd hebben.

Aangrijpend vond ik hoe Arimaso Kubo op zijn website Remnant Publishing een volledig andere inkijkje biedt in hoe hij als Japanner naar het verleden van Japan kijkt van de laatste anderhalve eeuw.

Arimasa Kubo

Als een Japanse christelijke schrijver en pastor die in Japan woont en de Bijbel bestudeerde, begon hij te beseffen dat veel traditionele gebruiken en ceremonies in Japan erg lijken op die van het oude Israël. Hij overwoog dat deze rituelen misschien voortkwamen uit de religie en gebruiken van de joden en de tien verloren stammen van Israël die naar het oude Japan zouden kunnen zijn gekomen.

Hij is de Japanse eigenaar van Remnant Publishing en auteur van diverse boeken, waaronder Lost Tribes-Japan: Israelites came to Japan (1999), dat ik hier online kon vinden: Israelits came to Ancient Japan chapter 1 tot en met 4. Arimasa Kubo zegt zelf dat hij op dit spoor kwam door contact met rabbijn Martin Tokayer in Tokyo

Ook kwam hij in aanraking met de Avichail-groep die erop staat ALLEEN naar de verloren tien stammen in het Oosten te zoeken. Rabbi Eliyahu Avichail is auteur van The Tribes of Israel: The Lost and The Dispersed. Dit boek is een vervolg op “The Lost Tribes of Assyria”, waarin de activiteiten van Amishav-afgezanten sinds de oprichting worden beschreven en een beschrijving wordt gegeven van de verschillende stammen en hun relatie met het Joodse volk. Dit deel bevat zowel aanvullend feitelijk materiaal als een bespreking van de scholastieke en filosofische aspecten van het onderwerp.
Amishav, de organisatie namens de verstrooiden van Israël, werd opgericht in 1975 met de aanmoediging van Rabbi Zevi Yehuda Kook, van gezegende herinnering, het hoofd van de “Merkaz Harav” Yeshiva in Jeruzalem en de spirituele leider van het religieuze zionistische jodendom. Rabbi Kook steunde Amishav en moedigde zijn verschillende activiteiten aan tot zijn laatste dagen. De doelstellingen van de Amishav-organisatie zijn sinds haar oprichting constant gebleven, zowel het wetenschappelijk onderzoek van de verloren stammen van Israël als het daadwerkelijk bijeenbrengen van deze verloren mensen, eerst terug naar het jodendom en vervolgens naar het Joodse volk en het land van Israël.

Voor een interview met hem over zijn ontdekkingen, zie The Knot of Solomon

Op zijn website Remnant Japan schrijft en vertelt hij over die Japanse tradities die mogelijk afkomstig zijn van de oude Israëlieten, zoals die met name voorkomen in het boek Leviticus (het priesterboek in het hart van de Thora). Hier volgt een summiere onvolledige opsomming:

• In Suwa-Taisha wordt elk jaar op 15 april het traditionele festival “Ontohsai” gehouden (toen de Japanners de maankalender gebruikten was het maart-april). Dit festival illustreert het verhaal van Isaak in hoofdstuk 22 van Genesis in de Bijbel, toen Abraham op het punt stond zijn eigen zoon, Isaak, te offeren. Het “Ontohsai”-festival, dat sinds de oudheid wordt gehouden, wordt beschouwd als het belangrijkste festival van “Suwa-Taisha”.

• Naast het heiligdom “Suwa-Taisha” is er een berg genaamd Mt. Moriya (“Moriya-san” in het Japans). En de mensen uit het Suwa-gebied noemen de god van de berg Moriya “Moriya no kami”, wat “de god van Moriya” betekent. Mensen noemden het festival “het festival voor Misakuchi-god”. “Misakuchi” zou “mi-isaku-chi” zijn. Het woord “isaku” is hoogstwaarschijnlijk Isaac (het Hebreeuwse woord “Yitzhak”), en “mi-isaku-chi” kan afkomstig zijn van de Hebreeuwse woorden, wat “verhaal van Isaac” betekent.
  Op het festival wordt een jongen met een touw aan een houten pilaar vastgebonden en op een bamboetapijt geplaatst. Een Shinto-priester komt naar hem toe en maakt een mes klaar, maar dan komt er een boodschapper (een andere priester) en wordt de jongen vrijgelaten. Het doet ons denken aan het verhaal dat Isaak werd vrijgelaten nadat een engel bij Abraham kwam.
• Zie ook: https://thechristianbushido.wordpress.com/japanese-hebrew-similarities-sacred-traditions/

• Japanse “Omikoshi” ark lijkt op de ark van het verbond.
  • De vorm van de Japanse ‘Omikoshi’ lijkt op de ark van het verbond. Japanners zingen en dansen ervoor met geschreeuw en op de geluiden van muziekinstrumenten. Deze zijn vrij gelijkaardig aan de gebruiken van het oude Israël. Japanners dragen de “omikoshi” op hun schouders met stokken – meestal twee stokken. Dat deden de oude Israëlieten ook:
  • “De Levieten droegen de ark van God met draagstokken op hun schouders, zoals Mozes bevolen had in overeenstemming met het woord van de HEER.” (1 Kronieken 15:15). De grootte van een “omikoshi” is bijna hetzelfde als de Israëlische ark. Japanse “omikoshi” zou een overblijfsel kunnen zijn van de ark van het oude Israël.

• Klik hier voor een interview met Arimasa met shots van het festival en het museum. Mr. Kubo legt de overeenkomsten uit tussen dit oude Japanse festival en Genesis hoofdstuk 22.
• Op dit festival worden ook dierenoffers gebracht. Er worden 75 herten geofferd, maar er wordt aangenomen dat er een hert is met een gespleten oor. Het hert wordt beschouwd als degene die God heeft voorbereid. Het zou een verband kunnen hebben met de ram die God had voorbereid en geofferd nadat Isaak was vrijgelaten. Omdat de ram door de hoorns in het struikgewas werd gevangen, was het oor mogelijk gespleten.
• Onbashira-sai Festival
  • Bij Suwa-taisha staan 4 pilaren die eens per 7 jaar vervangen worden door nieuwe houten pilaren, die uit nabijgelegen bergen zijn gesneden en gebracht. Dit festival herinnert eraan dat in het oude Israël veel bossen van de bergen van Libanon naar Jeruzalem werden vervoerd om de tempel van koning Salomo te bouwen. De bossen werden gebruikt voor de binnenkant van het Heilige der Heiligen en het Heilige.
  • In het oude Israël, na koning Salomo, aanbaden mensen niet alleen de ware G-d HaShem, maar aanbaden ze ook de heidense godin Asherah, waarvan het symbool een houten pilaar was. Asherah houten pilaren in het Midden-Oosten zijn gevonden door archeologen. De houten pilaren van Suwa-taisha worden ook als goden beschouwd. In het Japans is pilaar “hashira“, wat zou kunnen komen van de Hebreeuwse woorden “Ha Asherah”, wat de Asherah betekent.[5]
• Het uiterlijk van de zonnebloem is hetzelfde als de kruin of het merkteken boven de poort van Herodes in Jeruzalem. De kam bij de poort van Herodes heeft ook 16 bloembladen. Deze top van het keizerlijke huis van Japan bestaat al sinds de oudheid. Hetzelfde merkteken als dat bij de poort van Herodes is te vinden op de relieken van Jeruzalem uit de tijd van de Tweede Tempel, en ook op Assyrische relikwieën uit de tijd van voor Christus.

• Japanse religieuze priesters “Yamabushi” zetten een zwarte doos op hun voorhoofd, net zoals joden een gebedsriem op hun voorhoofd zetten. “Yamabushi” is een religieuze man in opleiding die uniek is voor Japan. Tegenwoordig wordt aangenomen dat ze tot het Japanse boeddhisme behoren. Het boeddhisme in China, Korea en India kent een dergelijk gebruik echter niet. De gewoonte van “yamabushi” bestond in Japan voordat het boeddhisme in de zevende eeuw in Japan werd geïmporteerd.

• Op het voorhoofd van “yamabushi” zet hij een zwarte kleine doos genaamd “tokin”, die met een zwart koord aan zijn hoofd is vastgemaakt. Hij lijkt sterk op een Jood die een phylactery (zwarte doos) op zijn voorhoofd aantrekt met een zwart koord. De grootte van deze zwarte doos “tokin” is bijna hetzelfde als de Joodse phylactery, maar de vorm is rond en bloemachtig.

• De mantel van Japanse priesters lijkt op de mantel van Israëlische priesters. “De linnen gewaden die Japanse Shinto-priesters dragen hebben hetzelfde figuur als de witte linnen gewaden van de oude priesters van Israël.”

• Japanse Shinto-priester in wit gewaad met franjes. Het Japanse shinto-priestergewaad heeft koorden van 20-30 centimeter lang (ongeveer 10 inch) die aan de hoeken van het gewaad zijn opgehangen. Deze randen zijn vergelijkbaar met die van de oude Israëlieten. Deuteronomium 22:12 zegt: “Maak ze franjes in de… hoeken van hun kleding door hun generaties heen.”
• De Joden zwaaien zeven weken voor Shavuot met een schoof van hun eerste graankorrels (Pinksteren, Leviticus 23:10-11), Ze zwaaien ook met een schoof planten bij Soekot (het Loofhuttenfeest, Leviticus 23:40). Zwaaien met de oogstschoof is ook de gewoonte van Japan. Als een Japanse priester iets of iemand heiligt, zwaait hij met een boomtak. Of hij zwaait met een “harainusa”, die is gemaakt van een stok en wit papier en eruitziet als een plant. De huidige “harainusa” is vereenvoudigd en gemaakt van wit papier dat in een zigzagpatroon is gevouwen als kleine bliksemschichten, maar vroeger was het een plantentak of granen.

• De structuur van het Japanse Shinto-heiligdom is vergelijkbaar met Gods tabernakel van het oude Israël.

• In de Israëlische tempel waren er twee pilaren die als poort werden gebruikt (1 Koningen 7:21). En volgens Joseph Eidelberg, in de Aramese taal die de oude Israëlieten gebruikten, was het woord voor poort “tar’a”. Dit woord is misschien enigszins veranderd en is de Japanse “torii” geworden. Sommige “torii”, vooral van oude heiligdommen, zijn rood geverfd. Ik kan het niet helpen, maar denk dat dit een foto is van de twee deurposten en de bovendorpel waarop het bloed van het lam werd aangebracht de nacht voor de uittocht uit Egypte.

De functies die in het Japanse heiligdom worden uitgevoerd, zijn vergelijkbaar met die van de Israëlische tabernakel. Japanners bidden voor zijn heilige plaats. Ze kunnen niet naar binnen. Alleen Shinto-priesters en speciale priesters kunnen naar binnen. Shinto-priester betreedt het Heilige der Heiligen van het Japanse heiligdom alleen op speciale tijden. Dit is vergelijkbaar met de Israëlische tabernakel. Het Japanse Heilige der Heiligen bevindt zich meestal in het uiterste westen of het uiterste noorden van het heiligdom. Het Israëlische Heilige der Heiligen bevond zich in het uiterste westen van de tempel. Shinto’s Heilige der Heiligen bevindt zich ook op een hoger niveau dan het Heilige, en tussen hen zijn trappen. Veel Japanse gebruiken lijken op die van het oude Israël:

• Twee standbeelden van leeuwen, bekend als ‘komainu’, zitten als bewakers voor het Japanse heiligdom. Er waren echter geen leeuwen in de vroege geschiedenis van Japan; zelfs de standbeelden van leeuwen zijn sinds de oudheid in het heiligdom geplaatst. Het is bewezen dat de leeuwenfiguren afkomstig zijn uit het Midden-Oosten. In het paleis van Salomo waren ook standbeelden of reliëfs van leeuwen.
  • Temizuya, een plek om hun mond en handen te wassen om zichzelf te zuiveren, bevindt zich na het doorlopen van de torii in het heiligdom. In Israël tabernakel heeft het een wasbekken, dat ook dezelfde functie heeft als temizuya.
  • Gouden bel bij de ingang van het Shinto-heiligdom. Wanneer Japanners bidden voor de heilige plaats van een Shinto-heiligdom, luiden ze eerst de gouden bel die in het midden van de ingang hangt. Dit was ook de gewoonte van het oude Israël. De hogepriester Aäron zette “gouden bellen” op de zoom van zijn mantel. Dit was zodat het geluid gehoord zou worden en hij niet zou sterven als hij daar bediend werd (Exodus 28:33-35).

• Japanse “sumo” worstelaar zaait met zout

• Net als bij het jodendom, zijn er in de Japanse shinto-religie geen afgoden.
  Boeddhistische tempels hebben afgoden die zijn uitgehouwen in de vorm van Boeddha en andere goden. In Japanse Shinto-heiligdommen zijn er echter geen afgoden. In het midden van het Heilige der Heiligen van een Shinto-schrijn bevindt zich een spiegel, zwaard of hanger. Niettemin beschouwen Shinto-gelovigen deze voorwerpen niet als hun goden. In Shinto wordt gedacht dat goden onzichtbaar zijn.
• Oude Japanse woorden hebben Hebreeuwse oorsprong
  • In de oudste Japanse geschriften uit de 8^e eeuw Kojiki, Nihon-shoki en andere oude documenten vinden we veel woorden die qua betekenis en uitspraak op Hebreeuws lijken. Zo gaf de eerste Japanse keizer Jinmu de leiders van het gebied de titel “Agata-nushi”; “Agata” betekent gebied en “nushi” betekent leider. Ook in het Hebreeuws betekent “agudah” groep en “nasi” betekent leider (in modern Hebreeuws is het nasi-agudah).
  • In het Japans wordt een keizer genoemd met een titel “mikado”, wat klinkt als Hebreeuwse woorden “migadol”, wat de edele betekent. Elke Japanse keizer wordt genoemd met een titel “mikoto”, wat dicht in de buurt komt van een Hebreeuws woord “malhut” dat koninkrijk of koning betekent. Elke Japanse keizer wordt ook wel genoemd met een titel “sumera-mikoto”, wat geen specifieke betekenis heeft als Japans woord, maar als we het interpreteren als een Hebreeuwse uitdrukking “shomron malhuto”, betekent het Samaria zijn koninkrijk of koning van Samaria. De oude naam voor een Japanse Shinto-priester is “negi”, terwijl een Hebreeuws woord “nagid” leider betekent.
  • De oude Japanse naam voor een graftombe van keizer of keizerin is “misasagi”, terwijl een Hebreeuws woord “mut sagar” betekent om de doden te sluiten.
• “Amaterasu” verstopt zich in een hemelse grot; “Koyane” bidt en “Uzume” danst
• Overeenkomst tussen de bijbelse genealogie en de Japanse mythologie

• Onzuiverheid tijdens de menstruatie en het baren van een kind
• Japanse “Mizura” en Joodse Peyot. De foto hieronder (links) is een standbeeld van een oude Japanse samoerai gevonden in relikwieën van het einde van de 5e eeuw in Nara, Japan. Dit beeld toont realistisch het oude Japanse mannenkapsel genaamd “mizura”, welk haar onder zijn pet naar beneden komt en met wat krullen voor beide oren hangt. Dit kapsel werd algemeen gezien bij Japanse Samoerais, en het was uniek voor Japan, niet het kapsel dat uit de culturen van China of Korea kwam.

• Onreinheid tijdens de menstruatie en het baren van een kind. Het concept van onreinheid tijdens de menstruatie en het baren van een kind bestaat al sinds de oudheid in Japan. Het is in Japan van oudsher de gewoonte dat vrouwen tijdens de menstruatie geen heilige evenementen bij heiligdommen mogen bijwonen. Ze kon geen seks hebben met haar man en moest zichzelf opsluiten in een schuur (in het Japans Gekkei-goya genoemd), die is gebouwd voor collaboratief gebruik in het dorp, tijdens haar menstruatie en enkele dagen of ongeveer 7 dagen na de menstruatie. Deze gewoonte was tot het Meiji-tijdperk (ongeveer 100 jaar geleden) algemeen gezien in Japan. Nadat de periode van opsluiten voorbij was, moest ze zich reinigen met natuurlijk water als rivier, bron of zee. Als er geen natuurlijk water is, kan het in bad worden gedaan.
• De Japanse taal heeft veel woorden die qua betekenis en klank op Hebreeuws lijken. Japanse en Hebreeuwse karakters lijken bijvoorbeeld ongelooflijk veel op elkaar. Sommigen van hen zijn bijna hetzelfde als hieronder weergegeven:

Bovenstaande voorbeelden zijn terug te zien in deze video van 19 minuten. De maker gebruikt daarbij deze tekst van Arimas Kubo: https://remnant-p.com/isracame.htm

En als dat nog niet helder genoeg is, volgt er hier nog een met Michael Tuchfeld, waarin hij op basis van informatie van Arimasa Kubo bovenstaande op goed navolgbare wijze illustreert en uitlegt. Michael Tichfeld is een ervaren gids die gespecialiseerd is in het uitvoeren van koosjere reizen over de hele wereld. Hij is ook een journalist, een politiek analist, en correspondent voor o.a. Makor Rishon (een semi-grote Israëlische krant die wordt geassocieerd met religieus zionisme en conservatief rechts.)

Nadere verdieping in de onbekende geschiedenis en mysterieuze cultuur en kunst van Japan, en vooral ook hun gewoonten en karakter, doen bij mij nu toch de vraag oprijzen: Er wordt gezegd dat slechts 1% van de inwoners van Japan christen is, maar als ik kijk naar hun geschiedenis, hun tradities, en vooral hoe zij met elkaar omgaan, kun je afvragen of Japan niet meer aan het doel van de Thora voldoet dan wij in Nederland bijvoorbeeld.

Japan wordt algemeen beschouwd als een land van shintoïsme of boeddhisme. De Japanner Arimassa Kubo zegt: “Japan is echter in feite een land van crypto-christendom, waarin ik bedoel dat veel mensen zich niet realiseren; maar het heeft sinds de oudheid ooit een sterke christelijke aanwezigheid in onze geschiedenis en cultuur gehad”.

Het verzinsel van het Nanking-bloedbad

Iets anders waarin Arimasa Kubo mij raakte, was in mijn negatieve beeldvorming over Japan in de Tweede Wereldoorlog. Pas had ik ook nog de film over de Tokyo Trials gezien. Vanaf zijn perspectief kreeg dat beeld ineens een enorme wending. Zo beweert hij dat het zogenaamde Nanking-bloedbad in 1937 (het jaar dat Japan China binnen viel) een verzinsel was. Het Japanse leger in Nanking was juist eerder humaan. Het vermeende bloedbad, dat zou zijn gepleegd door het Japanse leger, heeft niet plaatsgevonden. Het vermeende bloedbad van Nanking, algemeen bekend als de verkrachting van Nanking, is de naam van een genocidale oorlogsmisdaad die zou zijn gepleegd door het Japanse leger in de stad Nanking, de toenmalige hoofdstad van de Republiek China, nadat het in handen viel van de Keizer Japans leger op 13 december 1937. Er is onenigheid over de vraag of het echt heeft plaatsgevonden of niet. Bij de Slag om Shanghai in 1937, toen het Chinese leger van meer dan 30.000 soldaten de Japanse nederzettingen in Shanghai aanviel, werden veel mensen gedood, niet alleen Japanners, maar ook veel Chinezen en westerlingen. Dat was het begin van de Chinees-Japanse oorlog. Om de Chinese aanval en de oorlog te stoppen, besloot Japan Nanking, de toenmalige hoofdstad van de Republiek China, te bezetten. Tijdens de slag zochten alle burgers die in Nanking achterbleven hun toevlucht in de Safety Zone, die speciaal binnen de muren van de stad was ingericht. Het Japanse leger viel het niet aan en er werd geen burger gedood.

De USA vergiste zich in de Ware Vijand

Vanaf de aanslag op Pearl Harbor 1941 vochten de VS en Japan vochten tegen elkaar in de Pacific War. Veel Amerikanen werd geleerd dat Japan slechte dingen had gedaan in China, dus de VS was gerechtvaardigd om oorlog te voeren tegen Japan. Maar de waarheid was anders. De echte vijand van de VS en van de wereld in die tijd was echter niet Japan, maar het communisme, waar Japan tegen vocht. Maar omdat ze niet wisten wie de echte vijand was en tegen wie ze moesten vechten, sloten de VS een alliantie met de Sovjet-Unie en vochten ze tegen Japan.

De Tweede Wereldoorlog was niet “democratie versus fascisme”

Veel Amerikaanse mensen werd geleerd dat de Tweede Wereldoorlog een oorlog was van ‘democratie versus fascisme’. Maar dit was niets anders dan vals, want Josef Stalin van de Sovjet-Unie, met wie de VS een bondgenootschap had om de oorlog te winnen, was een fascist en een wildere dictator dan Adolf Hitler van Duitsland. Stalin doodde meer dan 20 miljoen mensen van zijn eigen natie, en hij was van plan de wereld te veroveren met het communisme.

Dit idee van Democratie versus fascisme was destijds alleen oorlogspropaganda voor het Amerikaanse publiek. De VS maakten fouten bij het analyseren van de complexe situatie van Azië, vergissen zich tegen wie ze moesten bestrijden en met wie ze moesten optreden. In feite, zes jaar nadat de oorlog in de Stille Oceaan eindigde, in 1951, keek de Amerikaanse generaal Douglas MacArthur, die in de Amerikaanse Senaat werd gevraagd naar de Japanse oorlog, erop terug en getuigde: “Hun doel om oorlog te voeren werd daarom grotendeels bepaald door veiligheid.”

Het eigenlijke doel van de Japanse oorlog

De hoofden van de Oost-Aziatische naties die zich tijdens de oorlog in 1943 in Tokyo hadden verzameld voor een historische conferentie waren het er over eens dat de grootste oorzaak van de pijn in Azië de koloniale overheersing, uitbuiting en racisme van de blanke mensen was, en dat de Aziatische landen met elkaar moeten samenwerken om Azië van hun heerschappij te bevrijden. Dus legden ze een verklaring af: “We zullen met elkaar samenwerken om Oost-Azië te bevrijden van de slavernij van de VS en het VK, om zelfverdediging te realiseren en om het grote Oost-Azië op te bouwen, om een bijdrage te leveren aan het vestigen van de wereld vrede.”

De Russisch-Japanse oorlog en de VS

Hoe begon de oorlog tussen de VS en Japan? Waarom moesten de twee vechten? Het conflict begon niet plotseling toen de Japanners Pearl Harbor aanvielen, maar de spanningen waren decennia voor Pearl Harbor aan het ontstaan. Want kort na de Russisch-Japanse oorlog (1904-1905), die Japan tegen Rusland won, begon het Amerikaanse volk vijandigheid jegens Japan te voelen.

Tot de Russisch-Japanse oorlog was het Amerikaanse volk over het algemeen vriendelijk tegen de Japanners, en de Japanners zagen de VS als hun mentor voor modernisering. Zelfs tijdens de Russisch-Japanse oorlog was de houding van de Amerikaanse regering niet slecht. Maar toen Japan Rusland versloeg en de Amerikanen zagen dat deze natie met de gele huid de oorlog tegen een grote natie met een witte huid had gewonnen, werd de houding van het Amerikaanse publiek achterdochtig jegens de Japanners.

De Russisch-Japanse oorlog vond plaats door de agressieve daad van Rusland in Mantsjoerije, dat ten oosten van China en ten noorden van Korea lag. Japan vocht de oorlog tegen Rusland voor de veiligheid van Mantsjoerije, Korea en Japan.

In feite was er daarvoor in 1894-1895 een oorlog geweest tussen Japan en China. De Qing-dynastie van China probeerde Korea eraan ondergeschikt te maken, en Japan vocht tegen China om van Korea een onafhankelijk land te maken. Deze oorlog eindigde met de overwinning van Japan. Japan maakte Korea tot een onafhankelijk land en ontving ook van China het Liao-dong-schiereiland Mantsjoerije door een verdrag met China!

Nog andere boeken van Samuel Lee over Japan en christendom

Samuel Lee heeft ook nog drie andere boeken over Japan geschreven:
The Japanese and Christianity: Why Is Christianity Not Widely Believed in Japan?  (2014)

Een samenvatting van de inhoud van dit boek kan ook hier online gelezen worden.

Understanding Japan Through the Eyes of Christian Faith, Fourth and Revised Version (Amsterdam: Foundation University Press, 2011

Na de historische achtergrond van het christendom in Japan te hebben behandeld en de sociaal-culturele toestand van de natie te hebben beschreven, komt de auteur met strategieën en suggesties over hoe het christendom Japan moet benaderen en stelt hij voor het christendom opnieuw in Japan te introduceren.

Japanese Women and Christianity: Contributions of Japanese Women to the Church and Society

Vrouwen in Japan hebben bijna vijf eeuwen lang bijgedragen aan de groei van het christendom in het land, vooral door theologische discussies te bevorderen en door politiek, sociaal en cultureel activisme te doen. Japanse vrouwen hebben bijgedragen aan liefdadigheidswerk, mensenrechten, schone kunsten, literatuur en muziek. Toen het christendom in Japan werd verboden en christenen werden vervolgd (ca. 1565-1873), kozen vrouwen zelfs voor het martelaarschap en stierven ze voor hun geloof. Elk hoofdstuk biedt eerst een overzicht van de historische, politieke en sociale gebeurtenissen die plaatsvonden tijdens het tijdperk dat het behandelt Paperback – February 14, 2022

Voor de joodse wortels van het christelijk geloof zie https://www.samlee.org/single-post/christianity-s-jewish-roots en https://www.samlee.org/single-post/revising-our-relationship-with-judaism

Over Samuel Lee zelf lees https://www.samlee.org/about. Hij is zelfs een jaar lang ‘Theoloog des vaderlands‘ genoemd. Voor het eerst zelfs een uit de Pinksterbeweging. en hij heeft een vast column in het blad Nieuwe Koers.
Voor de corona-periode (kort voor vertrek naar Israël) hebben we hem zelfs een keer opgezocht in de Bijlmer, waar hij mijn indrukken en vragen t.a.v. zijn visie op de Hebreeuwse wortels van Japan bevestigde.

Inmiddels heb ik ook prachtige documentaires over die verbanden gevonden, die een en ander nog eens illustreren, bevestigen en uitbreiden:
God’s Fingerprints in Japan 1 en God’s Fingerprints in Japan 2

God’s Fingerprints in Japan is in 2008 uitgebracht door een team van mensen uit Japan en Hawaï, als een Een productie van Aloha ke Akua Ministries in association with Wholeworld Network Bridge of Hope m.m.v. onder vele anderen ook National Leadership Team YWAM Japan! “Het heeft zeven jaar en meer dan $ 100.000 gekost om deze dvd te produceren. Dit project was een werk van liefde voor het Japanse volk”.

Het meest verbluffend vond ik nog een andere online video: The Roots of Japan Were Ancient Israel? over de overeenkomsten van Hebreeuws en Japaans, het Gion Festival, het Izaäl Festival at Suwa, Tengu, Sumo, Mt. Tsurugi, The Hata Clan, etc.

Tot mijn verbijstering, ontdekte ik kort na het zien daarvan, dat ook Victor Schlatter in 2012 al een heel hoofdstuk daarover heeft geschreven met de vraag: “Where did Japan get their Omikoshi Ark?” in zijn boek: “Genetically Modified Prophecies: whatever happened to all the sand and stars God promised to Abraham?”[6]
Wat ik bovendien opmerkelijk aan heel deze geschiedenis vindt, is dat anders dan Yaïr Davidy van Brit-am; Stephen Collins en Bert Otten en Jaap Heeringa (van ‘Gij Kustlanden’) de blik niet Westwaarts maar Oostwaarts is gericht, evenals die van Simcha Jacobovici in zijn documentaire https://www.youtube.com/watch?v=PU-GVRamDzI
Voor info over Stephen Collins, zie: https://stevenmcollins.com/
Voor Jaap Heeringa, zie: https://www.jeruzalemofrome.nl/winkel/hier-bestellen/product/view/2/16
Voor Bert Otten, zie: https://sites.google.com/site/waarheidvrede/the-ten-lost-tribes
Het is dan wel merkwaardig dat uitgerekend BritAm met een kritische beschouwing komt over met name de speculaties van Eidelberg en vasthouden aan het statement: “The Japanese are not Hebrews!”: Zie https://britam.org/Questions/QuesJapan.html

Zoals ik zei in mijn inleiding, heb ik de cultureel antropologische benadering en zoektocht naar de verloren stammen altijd afgedaan als interessant, maar altijd SPECULATIEF en afleidend van de profetische en Bijbel-theologische betekenis, zoals die al in Genesis begint met de verhalen van de oudvaders en de zonen van Jakob, het eerstgeboorterecht van Efraïm, Jozua en Kaleb, Jerobeam versus Rehabeam en bij de profeet Hosea een bijzondere spits krijgt en niet voor niets door Paulus wordt geciteerd in zijn brief aan de Romeinen, dat ondanks het oordeel over de Noordelijke stammen: niet meer mijn volk (Lo Ammi), geen ontferming meer (Lo Ruchama), deportatie en verspreiding (Jizreël), ze toch [eens] kinderen van de Levende God genoemd zullen worden. Na alle beschrijvingen en beelden hierboven, ken ik geen land waar zoveel overeenkomsten in gebruiken zijn als Japen. Ik vind het heel merkwaardig hoe tegelijk veel van de hygiënische rituele reinigingen en zelfs feesten, incl. de afwijkende zijn blijven voortleven in de lange tijd onherkenbare (shintoïsche) gebruiken, feesten en gewoonten.

Atsushi Murakami

Marukami is Editor & Publisher of SEAnews in Singapore, is ook iemand die het nodige over Israëls stammen en Japan beweert, met veel historische informatie en achtergronden, maar ook wel tendentieus over komt. Bij Samuel Lee wordt hij niet vermeld.

In de 6e druk van zijn boek “De oorsprong van het christendom” met als ondertitel “Een episch verhaal van het volk van het verbond”, schrijft hij over hoe het christendom is ontstaan ​​​​uit de “church movement” die zich in het proces had voorgedaan van de Mensen van het Verbond die over de hele wereld waren verspreid, nadat ze waren gemigreerd van de Vruchtbare Halve Maan aan de monding van de rivieren de Tigris en de Eufraat naar het Beloofde Land Kanaän. Later werd het hem echter duidelijk dat Efraïm en Manasse (alleen die de genetische kenmerken van Paleo-Mongoloïde bezitten onder de twaalf stammen van Israël), niet alleen een belangrijke rol speelden bij de verovering van Kanaän o.l.v. Jozua, maar ook bij de oostelijke overdracht van het christendom. Dus heeft hij in 2020 een 7e druk gepubliceerd met de hoofdtitel Een episch verhaal van het volk van het verbond.[7] Belangrijk om te weten is dat hij voor deze uitgebreide editie veel informatie verwerkt heeft van de protestantse bijbelcommentator dhr. Arimasa Kubo die de eerste pastor van de Ikebukuro-Nishi-kerk was, en gebruikte als referentie. In boven vermelde interview van Knot of Salomo, meen ik overigens juist kritiek op Atsushi Marukami te horen, als was Japan al uitverkoren voor de Hebreeërs.
Op zijn website heeft hij delen van zijn boek verwerkt in nu 10 online episodes en videobewerkingen. Na de 8^e episode besloot hij om de inhoud van de serie diavoorstellingen te publiceren als paperback met de titel “Birth of Judaism and Eastern propagation (The origin of Christianity).” [8]

Sinds de Russische invasie in Oekraïne in februari 2022, realiseerde Marukami zich, dat de oorsprong van het conflict teruggaat op het conflict tussen het rooms-katholicisme en de oosters-orthodoxe kerk, en heeft hij afleveringen 9 en 10 toegevoegd aan de serie diavoorstellingen.

Gevolgen voor missiologie

Die zijn al scherp verwoord door Samuel Lee. Ik zou echter nog een stap verder willen gaan, door te beginnen bij een verandering in denken bij onszelf, door te beseffen waar wijzelf vandaan komen en niet onderdoen voor Jerobeam en de zonen van Jozef, en de ‘verloren zoon’ die zich losgemaakt hebben van hun Thuis, van Zion. Door doordrongen te raken van de schaamte die Dat wij precies zoals Jeremia dat beschrijft, wij net als Efraïm ons van schaamte zullen slaan op onze heupen. En dat wij net zoals de wachters (notzrim) hen zullen nazeggen: “Laten we opstaan en ons opnieuw met Zion” verbinden. Door te ontdekken en leren wat het daadwerkelijk betekent om (tegen onze natuur in) geënt toe worden op de Edele Olijfboom, door vervolgens deel te krijgen aan zijn (Hebreeuwse) sappen en diens vrucht gaan voortbrengen.

Het Rebekka Overblijfsel

Een en ander is schitterend in beeld gebracht door Messiaanse orthodoxe jood Itzhak Shapira in zijn boek “Het Rebekka Overblijfsel”, over de verzoening tussen Jood en niet-Jood onderweg naar de komst van de Messias.

Kort gezegd, geeft hij een profetische of typologische vertolking waarvoor ieder van de personages in het verhaal van Izaäk, Rebekka en Eliëzer staan.

Izaäk staat dan voor het Huis van judaïsme, Eliëzer voor Messiaanse joden die uitreiken naar ‘christenen’ oftewel gelovigen uit de volkeren, DIE bereid zijn hun kameel te bestijgen. te breken met het heidendom en met De Man mee te gaan, naar het Huis van Izaäk. Ondanks hun bruiloft en eenwording, blijft Rebekka onvruchtbaar. Pas als Izaäk voor haar bid en meebrengt naar het huis waar Sarah zijn moeder leefde, wordt zij zwanger. Zij is niet zomaar zwanger, zij is zwanger van de tweeling Ezau en Jakob, die in haar baarmoeder al worstelen om de voorrang (het eerstgeboorterecht). Op hun verzoening wacht de verlossing van de wereld. Shapira eindigt zijn boek met een oproep toe Tesjoeva. Keer om!

Kijk hier naar Rabbi Itzhak Shapira aankondiging van de Release of The Rivkah Remnant in het Nederlands: https://www.youtube.com/watch?v=CcVR26LPPak

Ik ben zeer benieuwd hoe dit er in Japan uit zou zien, als 70% praktiserende Shinto aanhangers hun Hebreeuwse wortels en gebruiken ontdekken en dat beseffen de oorspronkelijke God van Shinto eigenlijk dezelfde is als de God van de Bijbel, en hun Japanse voorouders de God van de Bijbel geloofden en kenden!

Shinto-geleerden

Zoals de Shinto-geleerde Jenichiro Oyabe[9] (1867-1941) die in 1929 in zijn boek Origin of Japan and the Japanese ook al beweerde, dat de oorsprong van de Japanners terug te voeren is op het Hebreeuwse ras.[10] In 1898 gepubliceerde hij zijn bevindingen, opgedaan tijdens zijn reizen in zijn boek Een Japanse Robinson Crusoe met humor, pathos, blind optimisme en indringend inzicht. Oyabe zag de Verenigde Staten aanvankelijk als het licht van de beschaving, maar zijn visie wordt complexer en genuanceerder naarmate zijn leven daar vordert.

Watanabe Ikarimaru (1836-1915) een andere Shinto-geleerde en leerling van Atsutane Hirata, schreef over de eerste god die verscheen in Shinto:  Amenominakanushi no kami =Ame no Minakenushi (in de Kojiki). De heer die in het centrum van de hemel woont: dat is de betekenis van die naam. Er wordt in verschillende termen over de Hemelse Vader van de Bijbel gesproken. Ook Watanabe zegt dat hij dezelfde is als “Jehovah” uit de Bijbel. Dus het oude Japan was geen polytheïstische religie, maar geloofde eigenlijk in één God.

In zijn boek ‘The First Beginning of the Shinto of Yamato Imperial Court’ zegt Yoshisada Amabe, een ex-Shinto-priester van het Konojinja-heiligdom: “De godsvrucht in Japan, was vóór de 8e eeuw, toen de Nippon Shoki en Kojiki werden gevestigd, een monotheïstische Shinto.”[11]

Maar zoals rabbijn Itzhak Shapira zegt, zal dit onvruchtbaar blijven (niet doordringen), zonder gebed en hulp van Joden (Juda) zelf. Rebekka werd pas zwanger nadat Izaäk voor haar gebeden had. In dat opzicht is het niet zonder reden, dat het ook Joden als Joseph Eidelberg en dr. Avigdor Schahan zijn, die op zoek zijn gegaan naar hun zoekgeraakte broers. Opmerkelijk vind ik ook dat Arimasa Kuno zelf zegt op dit spoor te zijn gekomen, door Rabbi Martin Tokayer uit Tokyo. In 1962 werd hij gestationeerd als legerrabbijn van de Amerikaanse luchtmacht in Zuid-Japan en keerde in 1968 terug naar Japan om te dienen als de enige Engelssprekende, universitair opgeleide rabbijn voor Joodse gemeenschappen in het Verre Oosten.[12]

Met behulp van Arimasa Kubo publiceerde Tokayer in 1999 het boek Japan and the Ten Lost Tribes of Israel

Ervaring van Rabbi Tokayer

Rabbi Marvin Tokayer vertelt een verhaal over wat hij zag in Japan. Hij woonde in Tokio en op de eerste zondag in Japan bezocht hij Meiji-jingu, een groot heiligdom van Shinto, de religie die uniek is voor Japan. Daar zag hij een Shinto-priester die een wit gewaad droeg, een unieke pet opzette, en aan de hoeken van zijn gewaad waren franjes die koorden waren van 20-30 centimeter lang.

De Shinto-priester zwaaide met een tak van de Sakaki-boom naar rechts en naar links en naar boven en naar beneden. Hij was een baby van een maand aan het zuiveren die door de ouders bij hem was gebracht maar nooit door de moeder werd gedragen. Bij het zien van dit tafereel zegt hij dat hij dacht: “Ben ik naar mijn thuisland gekomen?

Omgangsvormen

Ik herinner me TV-fragment van Elsevier-redacteur, dat hij zich tijdens de coronacrisis herinnerde hoe in Japan ze niet zo bang hoeft te zijn voor besmetting. Zij geven elkaar immers bij een begroeting geen hand, maar maken een korte buiging. Evenmin zoenen zij elkaar niet bij een begroeting of afscheid. “Japanners moeten eigenlijk niets hebben van lichamelijk contact met vreemden en gruwelen al helemaal van de rondvliegende bacillen van een buitenlander.”

Nederigheid is in Japan tot kunst verheven en de dienstbaarheid in winkels, restaurants en in het bedrijfsleven kent geen grenzen. In kantoren en bedrijven is sprake van een strenge hiërarchie. Maar zodra Japanners daarbuiten zijn, valt die weg.[13]

Ik werd bijzonder verrast door deze video, die bovenstaande illustreert aan de hand van gesprekken met Japanse christenen: Being Christian in Japan. Hier een paar uitspraken:
“Het is grappig dat hoewel christendom niet gebruikelijk is in Japan, Japanners erg op christenen lijken: ijverig, bescheiden en hardwerkend in het algemeen. Japanners hebben eigenlijk veel christelijke trekken. Dus ik vind het ironisch dat Japan zo weinig christenen heeft.”
“In tegenstelling tot christenen, komt de Japanse moraliteit voort uit het proberen niet beschamend te zijn. Ze willen echt vermijden de harmonie te verstoren of andere mensen lastig te vallen. Met dat motief worden ze uiteindelijk zo moreel.”

Aan het eind van deze documentaire gebruikt Jeff Linscott uit Nieuw Zeeland (tevens vriend van mijn zoon bleek later) in volmaakt Japans een paar citaten, die eerst vreemd op mij over kwamen. Vertaald in het Nederlands zegt hij: “Zoals ik al eerder zei, houdt het Japanse christendom vast aan de oude westerse stijl. Maar [Kanzo] Uchimara [1861-1930] vond dat het gelokaliseerd moest worden. Laat me zijn woorden citeren: “Bushido is het beste product van Japan.” “Maar Bushido zelf heeft niet het vermogen om te redden Japan.” “Het christendom geënt op Bushido zal het beste product zijn dat de wereld zal zien en het zal niet alleen Japan maar de hele wereld redden.” “Dus ik heb hoop voor Japan en Japanse mannen. Het Bishido-christendom zal in de toekomst plaatsvinden en ik hoop dat de beweging zich over de hele wereld zal verspreiden.” Nu had ik wel al over deze Kanzo Uchimaro gelezen, de oprichter van de Nonchurch Movement (Mukyo-kai), die een niet-sacramentele, grotendeels niet-liturgische manier van kerkelijk leven ontwikkelde in impliciete kritiek op het historische westerse christendom. Zijn invloed op de hele christelijke kerk in Japan was ongeëvenaard, evenals zijn invloed op vele intellectuele leiders van het moderne Japan. Maar wat dit nu met Bushido te maken heeft begreep ik niet. Totdat ik een bijzonder helder uiteenzetting zag van de Japanse pastor Satoru Nakanishi uit Seattle in de videoclip Christianity and Bushido – the Soul of Japan, die ik je van harte kan aanbevelen om bovenstaande uitspraken te begrijpen en tevens kennis te maken met Inazo Nitobe (1862-1933), een christenpoliticus en voormalig adjunct-directeur van de Volkenbond die in 1899 een boek publiceerde Bushido: The Soul of Japan, waarin hij deze zeven deugden van Bushido bespreekt; principes die opnieuw opvallend lijken op de lessen uit de Bijbel:
• Rechtvaardigheid (rechtschapenheid als mens)
• Moed (geest van durf en dragen)
• Welwillendheid (compassie, gevoel van nood)
• Beleefdheid (respect voor anderen)
• Oprechtheid (waarheid)
• Eer (bescherm de menselijke waardigheid)
• Loyaliteit (live voor land en publiek)

Maar is alles dan echt zo geweldig en beter in Japan?
Helaas, er is ook keerzijden: “Ze zeggen dat Japanners een hoge moraal hebben, waar ik het tot op zekere hoogte mee eens ben. Maar in sommige opzichten zijn ze helemaal niet moreel. Op het gebied van seks is het erg immoreel en wordt het tegenwoordig nog erger, denk aan JK-zaken of prostitutie… Ik weet dat fysieke misdaad hier minder vaak voorkomt dan in het westen.. vanwege een grote druk om zich te conformeren. Ik denk dat ze passief de moraliteit behouden.” “In Japan is het gebaseerd op of iemand je in de gaten houdt of niet. Daarom hebben we veel online uitstrijkjes, omdat niemand ze in de gaten houdt, ze kunnen het gemakkelijk veel doen.”

Harriët Kroon heeft dit kleurrijk in beeld gebracht in haar e-boek ‘Aardig anders’, de digitale heruitgave van ‘Zo onbeleefd’. Een collage van interviews en reportages over de Japanse gemeenschap in Nederland. Rudy Kousbroek schreef speciaal voor dit boek een voorwoord.

Hij zegt daarin o.a. Een zwakheid van de Japanners is dat zij graag denken dat zij vreemdelingen raadselachtig en onbegrijpelijk zijn.” De in Japan geboren Belgische schrijfster Amélie Nothomb, heeft daar de spot mee geschreven in haar door Netflix verfilmde boek Stupeur et tremblemts: een onweerstaanbaar komische verslag van de belevenissen van een jonge Europese die carrière probeert te maken in een Japans bedrijf.

 “De Japanse ingezetenen van Nederland hebben het zwaar te stellen met de Nederlanders: ze werken niet hard, weigeren voor hun fouten uit te komen en munten uit in lompheid.”

In zijn laatste hoofdstuk ‘Japan 2030’ zegt Japan-kenner Freek Vossenaar (1957) in zijn boek ‘Kijken in de ziel van Japan’, dat na het aftreden van de onlangs vermoorde oud-premier Shinzen Abe, drie grote ongelijkheden niet zijn aangepakt in zijn acht jaar durende regeerperiode:

• De kloof tussen stad en platteland (zoals onlangs ook artikel van Trouw geïllustreerd werd.
• De ongelijkheid tussen oud en jong
• De positie van vrouwen

Dat laatste wordt ook Samuel Lee onderkent, in zijn boek Japanese Women & Christianity: Contributions of Japanese Women to the Church and Society zoals hierboven al vermeld.
Dankzij ScheltemaTV kun je hier luisteren en kijken naar Maaike Boots in gesprek met Freek Vossenaar over zijn boek Kijken in de ziel van Japan.

Prestatiedruk

In Japan heerst er ook nog een prestatieklimaat. Dit houdt in dat het presteren het enige is wat belangrijk is in het leven. Het begint al van jongs af aan op de lagere scholen in Japan dat kleine kinderen zich alleen maar bezig houden met het behalen van de examens.
Drie studenten Journalistiek aan de hogeschool Windesheim in Zwolle gingen naar Tokyo voor een onderzoek: https://tokyo-drift.jimdosite.com/prestatiedruk/

Netflix-serie Japan sinks; people of hope over gevolgen klimaatverandering

Het gebeurt zelden dat we een hele serie achter elkaar kijken, maar onlangs raakten wij aardig in dan van ‘Japan sinks’, een reboot drama in 10 afleveringen uit 2021[14] gebaseerd op de roman Japan Sinks van Sakyo Komatsu uit 1973, daar negen jaar over gedaan heeft, maar dan ook de Mystery Writers of Japan Award kreeg. Het begint met: “In 2023 dreigt in de Kanto-regio (Tokyo) de zeespiegel op catastrofale wijze te stijgen en zitten de bureaucraten en journalisten klem tussen corruptie, paniek en de waarheid”. De rest kunt u zelf bekijken. Het idee dat de Kantō-regio van Japan, laat staan ​​het hele land, zou kunnen zinken, is niet zo vergezocht. En het is niet de enige plek op de planeet die onderhevig is aan potentieel catastrofale natuurrampen.

Het bijzondere aan deze serie is dat anders als in An inconvenient truth, deze film die eveneens gaat over de gevolgen van de klimaatveranderingen en zelfs zover gaat dat rekening mee wordt gehouden dat zelfs geheel Japan onder zal gaan en met landen wereldwijd onderhandelt wordt over het aantal migranten. In tegenstelling tot andere tv-series en films waarin een soort van milieu-apocalyptisch scenario centraal staat, richt het zich niet op de ramp zelf, maar eerder op de langzame acceptatie door de regering van de realiteit van het lot van Japan en de politieke reactie achter de schermen. Zodra de waarheid aan het licht komt, is er de verwachte politieke strijd en tegengestelde waarden om de economie boven de bevolking van het land te stellen, waarbij de jongere premier een verbale strijd voert met zijn oudere generatie plaatsvervanger. Bijzonder is vooral hoe ‘Japanse bureaucrats’ met elkaar omgaan, altijd blijven buigen, op hun manier ook wel direct kunnen zijn, maar voortdurend onder druk van boven staan. Hoe iemand het toch lukt zijn meerderen met tact en wijsheid om zijn vinger weet te winden. Hoe fouten en misvattingen uiteindelijk worden toegeven en vervolgens ook weer in ere herstel worden of een herkansing krijgen. Kortom: vol Bijbelse waarden in hoe om te gaan met elkaar, in levensbedreigende situaties, waarbij de ander steeds hoger wordt gehouden dan zichzelf en het recht zegeviert. Aanrader dus en leerzaam bovendien. Voor een goede review en trailer, ga naar deze recensie.

Ben je net als ik gefascineerd geraakt door het verborgen verleden van Japan en wil je nu meer weten, dan kan ik je ook nog verwijzen naar mijn document ‘Highlights geschiedenis Japan’ op https://www.academia.edu/83494890/Highlights_geschiedenis_Japan dat overigens niet meer is dan een voorlopige verzameling van bij elkaar geschraapte fragmenten, deels ook nog in het Engels.

---

[1] Mijn onderzoeksvoorstel over het geheimenis van Israël (zijnde Juda én Israël) voor promotieonderzoek aan de ETF in Leuven (Heverlee) werd ondanks mijn focus op Bijbelse theologie afgewezen, omdat er geen expertise in huis was, doelend waarschijnlijk juist op culturele antroplogie.

[2] free instant preview with https://a.co/05jHI7o   https://books.google.nl/books?id=zQnoho4VsM0C&lpg=PR11&vq=joseph%20eidelberg&hl=nl&pg=PA7#v=onepage&q&f=false

[3] https://www.wikiwand.com/en/Joseph_Eidelberg

[4] free instant preview with: https://a.co/4QS1BFC

[5] https://www.tokyoweekender.com/2022/04/onbashira-festival-2022-nagano/

[6] http://www.spim.org.au/index.php/books

[7] Zie voor de aanvulling de inhoud van slide show A thread of fate binding between Israel’s Lost Tribes and Japanese imperial family:

[8] Een uitwerking an slide show Episode 7：Birth of Judaism and eastern propagation

[9] Zijn naam wordt ook wel als volgt gespeld: Genichiro Oyabe of Oyabe Zenichiro

[10] https://www.jta.org/archive/japanese-author-traces-nippon-origin-to-hebrew-race

[11] http://www.seanewsonline.com/seanews/misc/200408e.htm

[12] “In 1967 stond ik op het punt te trouwen, ging naar de Lubavitcher Rebbe, Menachem Schneerson, voor een zegen en uit het niets zei hij: ‘Je gaat naar Japan als de rabbijn van de Joodse gemeenschap. Het is jouw lot,’ hield de Rebbe vol. Japan zal je erkennen voor je bijdrage aan het Joodse volk, aan Japan; en Japan voor het helpen van het Joodse volk”, waar hij acht jaar de enige rabbijn in het land was. Tokayer is momenteel rabbijn in Great Neck, New York.”

[13] Met dank aan artikel van Joan Veldkamp in Speciale Editie van Elsevier over Ons Japan: 400 jaar Nederlandse sporen in het Aziatische keizerrijk & de Japanse invloed op Holland (2009).

[14] Niet te verwarren met anime-serie uit 2020 noch met een parodie uit 2011 op een eerdere TV-versie.