Eline de Boo

over haar tijd in Japan

Tot mijn verrassing maakte ik 11 juli bij antiquariaat de Hertog in Houten kennis met Eline de Boo (1972) dankzij verwijzing in het boek van prof. J.A.B. Jongeneel over de Nederlandse Zendingsgeschiedenis naar haar werk als zendeling namens de GZB in Tokyo. Die verrassing kwam, omdat onze zoon ook zendeling is in Japan, samen met zijn Chinese vrouw. Eind juni is zij bevallen van een zoon. Eerst verbleven zij paar jaar in Kobe, nu zijn ze nog op het eiland Okinawa.

Wij zouden afgelopen zaterdag naar hen toegaan, ware het niet dat net de dag daarvoor mijn vrouw positief testte voor de door de Japanse ambassade verplichte PCR-test (in Amstelveen, waar immers veel Japanners wonen en er jaarlijks een Japan-festival wordt gehouden). Volgende week hopen wij alsnog te gaan.

Ik begreep uit die verwijzing dat Eline de Boo ook een roman geschreven heeft – Blauw Zeil – dat ontstaan is in haar tijd daar, maar zeker geen autobiografie is.
De moeder van twee zoons en drie dochters heeft Zeeuwse wortels. Ze studeerde geschiedenis in Leiden. Was daarna werkzaam in de politiek als persoonlijk medewerker van de toenmalige CDA-politicus Maxime Verhagen. Vertrok samen met haar man Geert naar Amerika om zich voor te bereiden op hun uitzending als kerkplanters naar Japan, door de Gereformeerde Zendingsbond (GZB). Na een verblijf van tien jaar in het Verre Oosten keerde de familie De Boo in augustus 2013 terug op Nederlandse bodem

Tien jaar verbleef Eline de zij samen met haar man en hun kinderen in het Verre Oosten om zoveel als mogelijk Japanner met de Japanners te zijn. Op 11 maart 2011 maakte ze de aardbeving en tsunami van dichtbij mee. Op 8 april 2011 schrijft Janita van Hoeven-ten Voorde over dat drama voor het Reformatorisch Dagblad:

“De Grace City Church, waar het echtpaar werkt als gemeentestichters, kwam de zondag na de ramp samen. De Japanse predikant ds. Fukuda hield een kerkdienst waarin Lukas 12:22-34 centraal stond. “Het ging over de oproep van Jezus om niet bezorgd te zijn. Een heel toepasselijke preek; veel gemeenteleden waren erg angstig.”

Die heftige ervaring verwerkte heeft Eline zelf in haar debuutroman ‘Blauw zeil’, dat uitkwam in 2013.

Studente Marai Nikai is nog maar 20 jaar, maar draagt de gebrokenheid van drie generaties met zich mee. Haar oma is bitter door haar ervaringen in een Jappenkamp, haar afstandelijke moeder Lydia rebelleert tegen haar Zeeuwse gereformeerde opvoeding en trouwt een Japanse zakenman. Marai is het product van dit moeizame huwelijk. Op zoek naar haar eigen identiteit brengt Marai een semester door in Japan, waar ze met haar grootouders de verschrikkelijke tsunami meemaakt. Thuis in Nederland kan ze haar verhaal niet kwijt, maar is er wel voor het eerst iemand die haar ziet staan. Als ze zwanger blijkt te zijn, keren haar vriend en haar vader haar de rug toe. Verstikkende dromen lijken werkelijkheid te worden. Marai zoekt wanhopig een uitweg. Het lijden heeft niet het laatste woord.[1]

Voor dat haar roman uitkwam had, schreef Pieter-Jan Rodenburg over haar getuigenis voor het blad Visie van de EO met als kop: Zendelinge Eline: van grote mond naar kwetsbaar meisje. “Niemand zat op ons te wachten”. Van een leven vol ontmoetingen, belandde Eline in een Japanse stad waar vrijwel niemand Engels sprak. “Ik kon met niemand communiceren.”

De worsteling om rust te vinden in God ziet Eline overal in Japan. “Het woord genade als in ‘tweede kans’ bestaat niet in het Japans. Je staat altijd in het krijt. Je moet sterk zijn. Terwijl je bij Christus met lege handen aan mag komen! Lees verder in dit artikel in de Visie van de EO.

Op haar website https://www.elinedeboo.nl/index-7.html vindt je haar eigen biografie:“Twee jaar full time Japanse taalstudie en een ‘down under’ levensstijl in de Japanse cultuur in de noordelijke stad Sapporo stoomden Geert en Eline klaar voor het werk als gemeentestichters onder jonge professionals in het hart van de metropool Tokio. Op de 51ste verdieping van hun woontoren schreef Eline naast haar werk op verzoek van kranten en tijdschriften artikelen over Japan.”

In een interview voor het blad Terdege in 2014 blikt zij terug op hun angstige momenten tijdens de tsunami in 2011. Iemand van de GZB zei tegen hen: ‘Zending bedrijven vraagt offers, maar geen kinderoffers.’ Dat gaf voor ons de doorslag. We hadden de keuze tussen geen water of radioactief besmet drinkwater. Maar je wordt verscheurd. Je hart gaat uit naar de gemeente in Japan.

Op haar eigen website las ik een goede samenvatting van over verborgen christenen in Japan.[2]
Over de geschiedenis van de tweede historische poging Japan met christendom bekend te maken, dat om allerlei redenen strandde en uitmondde in het gehele verbod op christendom. De tragiek daarvan is op een uiterst pijnlijke, onthutsende en ontgoochelende wijze in beeld gebracht in de film ‘Stilte’ van regisseur Martin Scorcese (2017), naar het beklemmede boek uit 1966 van de katholieke Shusako Endo (1923-1996), waarin mensen een gruwelijke dood sterven voor een evangelie dat helemaal niet het echte is.[3]

Begin juli zette Unesco twaalf Japanse locaties op de werelderfgoedlijst die te maken hebben met de christenvervolgingen van de 16^e tot de 19^e eeuw. Dat zou je kunnen interpreteren als erkenning van het christendom in Japan, maar het is de vraag of dat zo is.
Lees zelf maar waarom zij daaraan twijfelt: https://www.elinedeboo.nl/verborgen-christenen-in-japan.html

Vanaf 2016 werkte ze voor stichting Present en nu voor de IZB, waar ze missionair schijfster is. Daarnaast houdt ze regelmatig de ‘preek van de week’ in het programma EOlive. Want dat is de rode draad in haar leven: Christus kennen, Hem bekend maken en laten zien wat het leven met Christus betekent voor het leven van iedere dag. [4]

Begin 2021 had Andries Knevel een interview met haar, dat hier terug te zien bij TVBlik:

Ondertussen schijnt zij een nieuw boek te hebben geschreven – over opvoeding – dat binnenkort verwacht wordt: het Moeder – Dochter project.

Soms lijken het wel twee verschillende planeten, waar moeders en tienerdochters leven. Ze begeven zich in verschillende tijdzones en daarbij spreken ze ook nog eens een andere taal. Neem Julie, een Nederlandse blonde tiener van vijftien die als haar moeder iets vraagt stug ‘domo’ antwoordt.
Samen houden Eline en Julie een logboek met levensvragen bij om toch over wezenlijke dingen in gesprek te blijven. Over praktische dingen, maar ook over geloof. Ze reageren ook vaker op elkaar via de app of sociale media, met de #DoMo (dochter-moeder). Domo betekent ook thuis. Een veilige plek bij elkaar en bij God.
Het moeder-dochterproject wil moeders helpen om met hun tienerdochters in gesprek te komen en biedt daarvoor diverse handreikingen.

Getuige dit interview in Zin in Opvoeding van Marijke Verduijn weet zij ook haar kinderen te betrekken bij het maken van cupcakes t.b.v. een project voor St. Present.
In een artikel van het RD uit 2017 zei ze al: “Mijn kinderen zijn mijn grootste evangelisatieproject”.

[1] Uit recensie van https://leestafel.info/eline-de-boo/12324-blauw-zeil

[2] Artikel dat op 30 juli 2018 in het Nederlands Dagblad verscheen.

[3] Voor recensies zie: https://www.boekenbloggenderwijs.nl/endo-shusaku-stilte/