Over meningen die gepresenteerd worden als feiten

Zaterdagmorgen 31 juli had ik met mijn vrouw tijdens weekendje Den Haag de gelegenheid de dienst van gemeente Shamar te beluisteren. Na het kinderprogramma schrok ik even, toen ik ontdekte dat Esther Noordermeer zou spreken. Schrik vanwege eerdere m.i. verontrustende prediking, die ik ten diepste heb ervaren als bevordering van de toch al heftige polarisatie in ons land, inclusief gemeente met als onderliggende boodschap om in opstand te komen tegen onze regering en als je dat niet doet, je in feite een slappeling bent. Wat zou zij nu gaan brengen?
Beginnend met een historische overzicht van de diverse stromingen in de kerkgeschiedenis vanaf de Reformatie staan wij nu voor de laatste stroming – die van de Waarheid – voor de Wederkomst, wanneer het zogenaamde vermeende Millennium aanbreekt, waarover zij een volgende keer hoopt te spreken.
Een laatste stroming volgend op de voorlaatste stroming, die van de Messiaanse gemeenten (inclusief de herontdekking van de Torah) voorafgaand aan de Wederkomst van de Messias.
Nu zijn er geweldige en belangrijke dingen te zeggen over het thema Waarheid in de Bijbel en profeten die zich geroepen weten ‘waarheid’ te moeten spreken tegen de gevestigde orde in. Zoals ook Jesjoea zelf zei en ondervond in het verzet van degenen die de Leugen als hun vader hebben. Waardevol vond ik haar opmerking dat noch de publieke opinie, noch politiek correct denken noch ons voorstellingvermogen het criterium voor kunnen zijn, waarop wij de waarheid kunnen baseren.
Het duurde even voor duidelijk werd, waar ze met haar uiteenzetting van diverse Bijbelteksten en suggestieve opmerkingen over Covid-19 en vaccinatie nu heen wilde, waarin ze naar analogie van Efeze 5:11-14 opvallend bijzondere ruimte gaf aan het beroep en de rol van (onderzoek)journalisten, rechters en advocaten in hun waarheidsvinding, in het bijzonder het openbaar maken van de duisternis en onrecht. Daarbij noemde ze expliciet de gemiste kans van het CDA om Pieter Omzigt publiek op het zadel te heffen na diens strijd in de toeslagenaffaire.

Tendentieus
Maar aan het eind kwam toch de aap uit de mouw, ook al zei ze gelukkig dat het haar eigen mening was. Zo vond zij, dat wij als volk een kans gemist hebben door niet massaal op Forum voor Democratie te stemmen. De partij die immers steeds  protesteert tegen de coronamaatregelen van onze overheid. Doordat we die kans gemist hebben, zullen we de gevolgen daarvan als collectief moeten ondergaan. God gaat de gevolgen van die keuze niet wegnemen. Ik heb mij beheerst door niet uit mijn slof te schieten, maar ik vraag me af of de luisteraars door hebben wat er gebeurde en hoe tendentieus haar prediking in feite is.

Op subtiele wijze poneerde ze haar politieke mening m.b.t. beleid van onze overheid – in het frame plaats van het brengen en spreken van waarheid. Dat alleen degenen die niet bang zijn om vervolg te worden of gedood werkelijk vrij zijn. Dit gaat dus niet meer over het Evangelie en het geheimenis van het Koninkrijk van God en Zijn Messias. Haar boodschap is eerder een  oproep om als de zeloten om opstand te komen tegen de gevestigde orde.

Als ik zeg TENDENTIEUS, dan betekent dat een bepaalde bedoeling hebben of uitdrukkend, waardoor aan de waarheid te kort wordt gedaan! En dat terwijl ze de ‘Waarheid’ juist zo benadrukt.
Daarbij ging zij helaas niet op het Hebreeuwse begrip waarheid, dat beslist een andere is dan het Griekse of latijnse begrip daarvan. Als Jesjoea zegt, dat Hij “de Weg, de Waarheid en het Leven” is, zegt het met het 2^e begrip dat Hij BETROUWBAAR is. Dat zijn Woord waar is en dat je altijd op Hem aan kunt.

Nu had ik mij afgelopen seizoen al eerder verdiept in het gedachtegoed van Thierry Baudet en de zijnen, doordat ik ook bij vrienden om mij heen zag, hoe zij voor hem vielen en zijn ban raakten door de fuik waarin iedereen verzeild raakt, die gehoor en voeding geeft aan complottheorieën (met name nu die van de zogenaamde Reset-gedachte), dat ik hier echter verder buiten beschouwing wil houden.

De ironie nu is, en dat wil ik hier wel benoemen, dat het juist onderzoeksjournalisten zijn geweest die het gedachtegoed van Thierry Baudet en Forum voor Democratie hebben ontrafeld. Ik ben benieuwd als Esther deze studies net als ik zou bestuderen, zij nog steeds zou blijven bij haar mening. Bij meningen die gebracht worden alsof ze FEITEN zijn. Waarbij gezegd dat zelfs feiten altijd geïnterpreteerde feiten zijn, gebaseerd op aannames en a-priori’s.
Waarbij ik bovendien wil zeggen dat wie serieus op het gedachtegoed van FvD wil ingaan, dat ook moet doen m.b.t. de hele wereld van het (neo)conservatieve denken en dat dan ook nog eens in het licht van de Bijbel. Een goede gids en tip daarbij zijn wat mij betreft alle boeken van wijlen opperrabbijn Jonathan Sacks uit Groot-Brittannië. Als meest relevante wil ik dan vooral noemen zijn boek: “The Home we build together, Recreating Society”.

Wie evenwel een fan of aanhanger van Forum voor Democratie meent te moeten zijn, leze vooral eerst de conclusies van minimaal twee ontluisterende studies over Thierry Baudet, van ten minste een drietal onderzoeksjournalisten. Die conclusie houdt voor mijzelf in, dat het Messiaanse (en evangelische) gedachtegoed en dat van Forum van Democratie elkaar uitsluiten. Sterker nog: dat zijn denken erg gevaarlijk is, schofferend, misleidend en ‘tot geweldsbereidheid leidt’ en in zijn uiterste consequentie niet anders kan leiden tot verdeeldheid, chaos en ondergang. Daar kan nooit Gods duurzame zegen op rusten, zoals ook sommigen beweren.

Eerste studie: Nieuwe Kruisvaarders

Nieuwe Kruisvaarders – De heilige alliantie tussen de orthodoxe christenen en radicaal-rechtse populisten van Sander Rietveld – uitgever Prometheus 2021

Hier volgt een greep uit een aantal recensies, die minimaal het problematische karakter laten zien van deze alliantie, waarmee nog niet gezegd is dat alles waarover Rietveld valt ook altijd hetzelfde is waarmee ik moeite zou hebben of omgekeerd.

https://www.groene.nl/artikel/op-kruistocht-met-thierry-pim-en-geert

De woedende meute die in januari 2021 het Amerikaanse Congres bestormde droeg kruisen, christelijke vlaggen en spandoeken met Jesus saves. Voor God, volk en vaderland. Op een vreemde manier lijkt het christendom verstrengeld geraakt met radicaal-rechtse idealen.

Moeiteloos wijst politicoloog Sander Rietveld (1974) en onderzoeksjournalist bij Zembla van BNN/Vara de lijntjes aan tussen theologische opvattingen uit de protestantse kerk en het nationalisme van radicaal-rechts.

Rietveld verloor weliswaar zijn orthodoxie, maar is altijd mild-religieus gebleven. Hij bleef houden van het mysterie, de rituelen en de gemeenschap – waarin alle lagen van de samenleving samenkomen. Hij noemt bewust de antiracismebeweging binnen de kerk, de barmhartigheid richting vluchtelingen en laat niet na te benadrukken dat grote groepen christenen juist tegen de rechts-radicale stroom in zwemmen. Tegelijkertijd wil hij ook begrijpen: waarom vallen vrienden en docenten van vroeger voor de lokroep van populisten?

Sander is nog een jongetje wanneer hij vlak voor het vallen van het IJzeren Gordijn met zijn ouders en zus Polen binnenrijdt. Terugdenkend aan die reis realiseert de schrijver zich dat hij is opgevoed met twee ideeën: het idee dat christenen slachtoffers zijn van onderdrukking en dat ‘links’ altijd de belangrijkste vijand is. ‘Het zijn denkbeelden die diep verankerd zijn in het collectieve bewustzijn van orthodoxe protestanten.’

Als kantelpunt beschrijft Rietveld hoe een voorganger van Andries Knevel de koersverandering binnen de EO een ‘daad van agressie’ noemt, als Knevel niet langer gelooft in de letterlijke interpretatie van het scheppingsverhaal. Rond diezelfde tijd ontwikkelt de ChristenUnie zich van ‘klein-rechts’ tot christelijk links, dat opkomt voor vluchtelingen, strijdt tegen klimaatverandering en openstaat voor een samenleving met meerdere religies waaronder de islam.

De achterblijvers die niet mee willen met de moderne tijd worden ontvankelijk voor de lokroep van rechts-populisten.

Sander Rietveld gaat in het bijzonder ook in op de vraag “Wat Thierry Baudet bedoelt, wanneer hij zegt een ‘cultuurchristen’ te zijn? Wanneer Baudet Goede Vrijdag de belangrijkste dag van het jaar noemt en pleit voor het vieren daarvan, raakt hij volgens Rietveld een gevoelige snaar bij teleurgestelde EO-aanhangers. Niet alleen Baudet profileert zich expres steeds religieuzer; rijke gereformeerden – zoals Cor Verkade – tonen interesse in de jonge conservatief die het achterhoedegevecht misschien kan keren. Zij halen geld voor hem op, regelen een partijkantoor en wanneer hij over debatthema’s geen standpunt heeft – zoals Israël – gaat hij bij hen te rade. Een van de gereformeerde zakenmannen spreekt tegenover Rietveld de hoop uit dat Forum voor Democratie een ‘heidense variant’ van de SGP kan worden, waarin conservatieve bondgenoten die minder expliciet christelijk zijn zich thuis voelen.

Het is misschien de zorgwekkendste lijn in het boek: terwijl de kerk afbrokkelt herrijst er een steeds imposantere zuil waar orthodoxe christenen onderdak vinden bij rechts-radicalen. Of het nou kleine katholieke kantoortjes zijn in Nijmegen, reactionaire studio’s in Groningen,[1] de uitgeverij van Tom Zwitser[2] van de Blauwe Tijger of een anti-abortuslobbyist waarmee Rietveld koffie drinkt op Utrecht Centraal, ze hebben allemaal geld!

Als onderzoeksjournalist reist hij op follow the money-achtige wijze de wereld over. om de hechte samenwerking tussen radicalen en christenen te beschrijven. Dat levert hallucinante beelden op van heren die in tie and jacket vergaderen over abortus, in hoge torens van Londense hedgefunds of tijdens luxueuze diners in het Azerbeidzjaanse Bakoe, met kilo’s kaviaar. Keer op keer brengt Rietveld die bevreemdende uitstapjes terug naar huis door fijntjes te wijzen op de aanwezigheid van vooraanstaande SGP- en ChristenUnie-leden. Die in Nederland op hun beurt de banden steeds nadrukkelijker aanhalen met vooral Thierry Baudet maar ook Geert Wilders.

https://www.trouw.nl/religie-filosofie/de-heilige-alliantie-tussen-orthodoxe-christenen-en-rechtse-populisten~b039b332/

De gemene deler uit zijn onthutsende conclusies is, dat een aantal calvinisten, pinkstergelovigen, evangelische christenen en conservatieve katholieken zich het slachtoffer voelen van een linkse, liberale, seculiere elite, die er bewust op uit zou zijn de volksgemeenschap met haar christelijke tradities en gezinswaarden kapot te maken via feminisme, ‘genderideologie’, immigratie en ‘islamisering’ – een angst waar mannetjesputters als Trump, Poetin en de (calvinistische) Hongaarse premier Orbán met succes op inspelen.

“in zijn taalgebruik [probeert hij] christelijke kiezers en organisaties te paaien, ondanks een libertijnse levenswandel. Inhoudelijk heeft het volgens Rietveld weinig om [handen]: het ideaal van een homogene joods-christelijke (lees: blanke, niet-islamitische) cultuur, weerhield Baudet alvast niet van antisemitische uitspraken, … Nog angstaanjagender wordt het als militante christenen (ja, ook in Europa) de voorspellingen uit de Openbaring van Johannes letterlijk nemen. Als ze zelfs bereid zijn de gewelddadige visioenen daaruit in praktijk te brengen, omdat dat de wederkomst van Christus zou bespoedigen en Gods koninkrijk zou dienen.

https://www.nieuwwij.nl/opinie/recensie-van-nieuwe-kruisvaarders-van-sander-rietveld/

In deze recensie geeft religiewetenschapper Anne Dijk de voedingsbodems voor christenen die aangetrokken worden tot populistisch rechtsscherp weer: Voor de SGP-christenen is er binnen de theocratie geen ruimte is voor godsdienstvrijheid. Iederéén zou moeten leven volgens de (interpretatie van hun) christelijke leer. Dat betekent concreet: geen abortus, vrouwen vinden hun ware bestemming in het moederschap en niet in bijvoorbeeld de politiek, ze moeten meer (witte) kinderen baren, een anti-homostandpunt en speciale kampen waar mannen hun mannelijkheid weer kunnen opdoen en vieren. Dit alles vanuit een streven naar een christelijke natie. Rechts lijkt deze christelijke identiteitsmarker te gebruiken als een lijmmiddel voor een nationalistische staat met één dominante cultuur. Vandaar de term cultuurchristendom die we bij Baudet geregeld tegenkomen. Let wel: niet het christelijk geloof of dominantie van de christelijke cultuur. “Baudet grijpt terug op periodes uit de geschiedenis, waarin het christendom de gedaante van een rijk aannam, een politieke kracht was, overheerste, en inspiratie bood voor veldtochten en vijanddenken. Het denken van de kruisvaarders eigenlijk: ons christelijke rijk tegen een ander rijk.

“Zonder de steun van orthodoxe christenen is het cultuurchristendom van populisten als Baudet pure symboliek, en ten dode opgeschreven. Je prikt er zo doorheen: dan zie je de façade, het is bordkarton. Het is dus erg van belang of ze hem omarmen. Het krijgt pas stevigheid als de meest christelijke christenen die je kan bedenken, zeggen: We trekken samen op.”
Ook ,,de ChristenUnie noemt [bij monde van Wouter Beekers van het W.I.] dat de Forumleider ‘rake analyses’ heeft, en dat de ‘oerkracht van het nationalisme’ weliswaar riskant is, maar ook betekenisvol kan zijn.” (p.14). Baudet gaat [echter] verder: om de ‘omvolking’ en ‘demografische suïcide’ tegen te gaan, vindt Baudet dat Nederland ‘dominant blank en cultureel moet blijven zoals het is’. Als dat niet gebeurt, dreigt een totale vernietiging van het volk. Rietveld weerlegt deze denkwijze af en toe met demografische feitelijke cijfers en laat zien hoe rechts dit soort cijfers negeert, wegzet als nepnieuws of naar eigen belang interpreteert.

https://www.rd.nl/artikel/918244-sander-rietveld-voert-kruistocht-tegen-conservatieve-christenen van dr. Jan Schippers, directeur Wetenschappelijk Instituut voor de SGP | eindredacteur Zicht |

Samenvattend zegt hij: Moreel gezien hanteren conservatieve geloofsgenoten hoge Bijbelse standaarden, maar als het om politieke en maatschappelijke bestrijding van het moderne, seculiere streven gaat, lijken alle middelen geoorloofd.

Dit boek maakt erop attent dat de manier waarop christenen hun tegenstanders bejegenen of over hen spreken, dient te sporen met de Bijbelse aanwijzing: „Zegent uw vervolgers, vervloekt hen niet.”

Een tweede les is dat we niet in de valkuil van biblicisme moeten trappen, door bijvoorbeeld apocalyptische visioenen uit de Bijbelboeken Daniël en Openbaring direct te verbinden met personen of technische vindingen.

De derde les betreft het zelfgekozen slachtofferschap. Het is effectiever om de Bijbelse visie op leven en samenleven met overtuiging uit te dragen, dan ons te beklagen over seculieren die onze vrijheden beknotten.

Gerechtigheid dient in politiek en bestuur juist richtinggevend en normerend te zijn. Hoe zou de overheid anders het goede kunnen bevorderen en het kwade tegengaan? Het trivialiseren van scheppingsordeningen zoals huwelijk en gezin, gaat christenen aan het hart. Niet alleen omdat het de maatschappij in chaos zal storten, iets wat je nu al ziet, maar ook omdat mensen hierdoor gedesoriënteerd raken of in eenzaamheid verkommeren. Deze oprechte zorg voor mensen wegzetten als homofobie nodigt niet echt uit tot een serieus gesprek.”

Als antwoord op @BasHengstmengel en @jaschippers reageert Sander Rietveld op Twitter: Apart dat @refdag recensie laat schrijven door partij-ideoloog van @SGPnieuws, de partij die ik in ‘Nieuwe kruisvaarders’ uitgebreid onderzoek. Toch een beetje alsof kardinaal Eijk bij Radio Maria de Institutie van Calvijn mag afbranden. Daarbij, het stuk staat vol fouten, ad hominems en stropoppen. Treurig niveautje hoor. Opzichtige poging van @SGPnieuws  om kritisch verhaal in de kiem te smoren.

In een interview van Marije van Beek met Sander Rietveld in maart 2021, https://www.trouw.nl/religie-filosofie/het-stempel-van-goedkeuring-van-orthodoxe-christenen-komt-thierry-baudet-goed-van-pas~b156d2e5/ gaat het gelijk over de waardering die Baudet zou hebben uitgesproken voor de SGP op een parkeerplaats in Tholen. “Wel voegde hij er een ‘maar’ aan toe. Hij beklaagt zich over de neiging van die partij om ‘de andere wang toe te ­keren’, wat hen tot ‘een impotent soort christendom’ maakt. Spijtig, wil hij maar zeggen. “Het is niet dat je daarmee een kruistocht kan organiseren.”

Tweede aanbeveling: Mijn Meningen zijn feiten

Mijn meningen zijn feiten van voormalig Vrij Nederland-coryfeeën Harm Ede Botje en Mischa Cohen, genomineerd voor de Brusseprijs. Atlas Contact, Oktober 2020

“Hij kwam als een komeet omhoog in de Nederlandse politiek: een rechtse stoorzender die de zaak wel eens even zou opschudden. Veel kiezers omarmden zijn verzet tegen de gevestigde orde. Waarom maakte Baudet – zelf als gymnasiast, rechtsfilosoof en romancier lid van de elite – diezelfde elite tot zijn aartsvijand? Waar komt zijn angst voor het vreemde en voor het uitwissen van ‘onze’ westerse cultuur vandaan? Hoe ontwikkelde hij zich van conservatief tot radicaal-rechtse populist?”

De journalisten Harm Ede Botje en Mischa Cohen spraken met familieleden, leraren, medestudenten, (voormalige) vrienden en vriendinnen – en met ideologische voor- en tegenstanders. Zij bekeken de tv-uitzendingen waarin Baudet verscheen en ploegden zich door de vele columns, opinieartikelen en boeken die de politicus in wording gedurende zijn leven publiceerde.
In november 2020 publiceerden dezelfde auteurs in het Parool een achtergrondartikel over Freek Jansen, de voorzitter van de FvD-jongerenafdeling.

Vgl. ook wat S. Rietveld over deze Forumjongeren schreef, die rond het kampvuur tijdens het zomerkamp in de Ardennen hun leider bezongen. In Mijn Kapitein wordt Baudet verheerlijkt door de anonieme – tekstschrijver op de melodie van het geuzenlied Merck toch hoe sterck:

‘Mijn kapitein soeverein aan het roer/
Die ied’re boot van de vloot goed weet te sturen/
ziet, hij geniet, overziet het rumoer, legt hen die liegen, bedriegen in de luren/
Zie de trotse Thierry staan/ zie de vijand beven/
De renaissance komt eraan/ dat is een gegeven’

Een paar coupletten later wordt de tekst ronduit grimmig, met een onverholen oproep tot geweld: ‘Voor verraders is geen plaats, laat ons de messen slijpen.’

Het werk van Botje en Cohen leverde niet alleen een spraakmakend beeld op van Baudet, maar was ook het begin van de storm binnen Forum voor Democratie die zorgde voor het [tijdelijke] aftreden (en het zich weer kandideren?) van Baudet als lijsttrekker. Het boek stopt in de zomer van 2020, en verscheen net voordat Baudet de aanvankelijke kieslijst liet ploffen door op te stappen vanwege de ophef over het antisemitisme binnen de chatgroepen in zijn partij, brouilleerde met de rest van zijn kieslijst, weer terugkeerde, het lijsttrekkerschap opeiste met alle gevolgen van dien.

Greep uit recensies:

https://www.parool.nl/nederland/positie-baudet-onder-druk-ik-denk-dat-thierry-het-niet-leuk-meer-vindt~bf8272fc/

“Maar waar conservatieven streven naar behoud en hooguit geleidelijke veranderingen, manifesteert Baudet zich meer en meer als een rechtse revolutionair. Toen hij zijn aanhangers beloofde ‘de huidige leiders te vervangen en te verslaan’ had hij niet per se verkiezingen in gedachten. Meerdere malen zinspeelde hij op een ‘burgeroorlog’. Bij elke aanzet tot opstand tegen de Haagse elite, of die nu komt van fanatieke boeren of virusontkenners, is Baudet nooit ver weg om het vuurtje verder aan te wakkeren.”

“Schrijver Daan Heerma van Voss, die in de Forumleider ooit de hoofdpersoon zag van een roman over een populistische parlementariër, beschouwt als kern van Baudets levenshouding: ‘Hij wijst alles af waar hij juist graag bij had willen horen, maar waar hij niet wordt geaccepteerd.’ Dat mechanisme speelde hem parten in de wetenschap, de literatuur, de muziek en de journalistiek. ‘En elke tegenslag lijkt hij te ervaren als totale vernedering.”

“in Mijn meningen zijn feiten komt een beeld naar voren van iemand die niet zozeer werkt aan een carrière als parlementariër, als wel aan een eigen zuil: een jeugdbeweging, een wetenschappelijk instituut, een uitgeverij, een onregelmatig verschijnend krantje. En sinds dit jaar een eigen journaal, waarin hij afwisselend presentator, commentator en geïnterviewde kan zijn. Anders dan bij de publieke en commerciële omroepen wordt hij in dat FvD-journaal nooit tegengesproken.

https://www.volkskrant.nl/cultuur-media/weinig-vrolijk-stemmende-kronieken-over-de-opkomst-van-thierry-baudet~bc29a2e3/

“Ogenschijnlijk onafwendbaar beweegt Baudet zich van conservatief geesteskind van de filosofen Kinneging en Scruton, met als keurig motto ‘behouden en bijbuigen’, naar het soort radicalisme dat alleen nog anti-systeem is, gezien zijn huidige belangstelling voor virusontkenners.”

https://www.hebban.nl/recensie/alfonswiedemeijer-over-mijn-meningen-zijn-feiten

“De charme van Thierry verging echter al snel toen hij zijn radicaal xenofobe stem verhief. Zijn rechtsradicale koers en zijn breuk met het klassiek conservatisme is in dit boek ook duidelijk beschreven, met duidelijk afkeurende beoordelingen van zijn vroegere mentoren.”
“Hij zag zichzelf zeker niet als provocateur. ‘Ik ben alleen intelligenter dan de meeste anderen, dus heb ik vaker gelijk.”
“Dit boek drukt je met de neus op de feiten: Baudet is een rechtsradicaal (met een bijzonder naargeestige persoonlijkheid).”

“Mijn meningen zijn feiten laat zien hoe Baudet, nergens thuis en vaak afgewezen, dan maar zijn eigen zuil bouwde. En hoe hij na pogingen in de muziek, de wetenschap, de journalistiek en de literatuur in de politiek – voorlopig – zijn bestemming vond.”

https://www.pa-academie.nl/recensie-mijn-meningen-zijn-feiten/

“wat Mijn meningen zijn feiten vooral laat zien is hoe een vlotte jongeman met radicale ideeën door intellectueel Nederland de hand boven het hoofd wordt gehouden.

Ondanks dat zelfs zijn mentoren hem hebben afgeraden de politiek in te gaan als zijnde niet geschikt. Leermeesters als de Leidse rechtsfilosoof Andreas Kinneging en de Britse schrijver-psychiater Theodore Dalrymple raadden hem ooit af om zich met de politiek in te laten. Zijn karakter maakt samenwerking lastig, vonden zij destijds al. Kinneging: ‘Thierry nog steeds erg overtuigd van zijn eigen gelijk. Dat lijkt me onhandig in een coalitieland.’ Dalrymple betwijfelt of Baudet ooit politieke macht kan bereiken. ‘Daarvoor moet hij compromissen sluiten, maar Thierry is vooral sterk in het uitlokken van coalities bij zijn tegenstanders.’
Zelfs de conservatieve denker Roger Scruton (1944-2020), hét rolmodel van Baudet, twijfelde kort voor zijn dood hardop aan zijn vroegere discipel. ‘He’s over the top. Hij voelt de nuances niet. Hij is vooral populair omdat hij er goed uitziet op tv.’

VVD-erelid Hans Wiegel, die Baudet kent sinds 2012, en zei toen al: “Baudet is geen politicus.” Hij distantieerde zich in De Telegraaf van hem. ‘’ “Forum zette een filmpje van een debat tussen Baudet en CDA’er Pieter Omtzigt online waarin was geknipt en geplakt en gaf het de titel ‘Baudet ontmaskert Omtzigt’. In zijn Telegraafcolumn noemde Wiegel dat ‘flauwekul’ en verzocht hij Baudet ‘afstand te nemen van fake news’. “Nee,” zegt Wiegel nu, “Thierry heeft natuurlijk niet gereageerd op mijn column. Maar hij vond het vast niet leuk.”

Botje en Cohen hebben geprobeerd contact op te nemen met Baudet, maar die stond niet open voor commentaar. De auteurs zijn duidelijk geen fans van de politicus, maar baseren hun boek wel op feiten, interviews en Baudets eigen publicaties. Eigenlijk lopen ze al op de feiten vooruit als ze constateren dat Baudet steeds hogere verwachtingen schept waar hij niet aan kan voldoen. De charmante student vol bravoure wordt langzaam een politicus vol slappe praatjes. Aan het eind van het boek stellen de auteurs zich (terecht) de vraag hoelang het nog gaat duren voor Baudet de Kamer verlaat. Maar waar het boek bij uitstek in slaagt is een antwoord te geven op de vraag hoe iemand als Baudet een fenomeen kon worden in het nuchtere Nederland.”

https://www.groene.nl/artikel/zucht-naar-rumoer?

“Ede Botje en Cohen beschrijven hem als ‘veelkantig. Vasthoudend en doelgericht maar ook zweverig en onthecht. Losbandig en moralistisch. Een narcist zonder eigen ideeën volgens sommigen, een intellectueel voorbeeld voor anderen. Hij voorspelt een desastreuze eindtijd – én een glorieuze renaissance.”
“Baudet functioneert, in binnen- en buitenland, in een bestaand bestel. De vraag hoe Baudet geworden is wie hij is, is op een bepaalde manier misschien minder relevant dan de vraag hoe dat bestel precies is ontstaan. [in een politiek-historische context]”

De nog eens zoveel feiten en affaires die de mensen die zij gesproken hebben en die zich nooit eerder over hem uitlieten, die zij op een rij zetten laten een niet te missen patroon zien. Dat patroon openbaart bovenal een psychologisch portret. Op de universiteit, bij een studentendispuut, bij een opiniekatern, bij een tv-programma, binnen een uitgeverij; overal komt de eloquente, veelbelovende Baudet via de voordeur binnen, om er volgens via de achterdeur weer uitgewerkt te worden. Steeds vallen mensen ervoor hoe uitgesproken hij is, hoe pesterig uitdagend hij spreekt en schrijft – om er vervolgens achter te komen dat het niet uitdagend of pesterig is; hij blijkt bij nader inzien een heel stuk radicaler dan verwacht. Hij flirt niet met extreem-rechtse figuren, hij ís er een (een bijvangst van het boek is dat het laat zien hoe naïef journalistieke redacties kunnen zijn, die zich blijkbaar soms niet kunnen voorstellen dat iemand zichzelf niet zomaar wat rechts positioneert, maar het ook écht meent).
Zoals Ede Botje en Cohen het opschrijven heeft het iets tragisch; al vanaf zijn jeugdjaren zwerft Baudet door de publieke wereld op zoek naar een thuis, maar telkens als een thuis zich aandient, breekt hij het huis zelf af. Hij kan zich bij geen consensus neerleggen, zoekt altijd de grenzen van de groep op, en overtreedt die onherroepelijk. Zo kom je weer bij die #ophef. Zoals Baudet het op de site van Forum schreef klinkt die zucht naar rumoer als een politiek instrument. Maar als je zijn biografie leest weet je: het is een psychologische verslaving. Hij kan niet anders.

Beknopte biografie Thierry Baudet (1983)

“Thierry is een gevoelige jongen die lastig aardt op het gymnasium in Haarlem en aan het begin van zijn studententijd. Dat verandert wanneer hij zijn huis vindt in ‘het Leidse gangetje.’ Op het halletje van Universiteit Leiden vindt Baudet zijn plek onder de vleugels van rechtsfilosofen Paul Cliteur en Andreas Kinneging. Hij wordt lid van de Edward Burke Stichting en raakt steeds verder ondergedompeld in conservatieve kringen. Zo logeert hij bij de conservatieve filosoof Roger Scruton in Engeland en organiseert hij een boekenclub die steeds conservatiever wordt.”

Naast rechten studeerde hij geschiedenis aan de Universiteit van Amsterdam. Hij was columnist voor NRC Handelsblad en was redactieadviseur van het tv-programma Buitenhof. Hij studeerde rechten en geschiedenis aan de Universiteit van Amsterdam. Hij ‘promoveerde’ [op dubieuze en provocerende wijze] aan de rechtenfaculteit Leiden. Als de promotiecommissie vragen mag stellen tijdens de plechtigheid, vraagt Kinneging hem of er naar Baudets mening een verschil bestaat tussen de journalistiek en de wetenschap. ‘Nee,’ antwoordt Baudet bot, ‘volgende vraag.’

Thierry Baudet was ook tijdje programmamaker/presentator bij Amsterdam FM en BNR Nieuwsradio.
Hij stond aan de basis van het referendum over het Europese Associatieverdrag met Oekraïne.

Beknopte Tijdlijn Forum voor Democratie

• Formatie van een team onder leiding van Henk ‘de tank’ Otten die een campagnemachine optuigde met een sterke nadruk op sociale media. Otten, zelf niet erg mediageniek, zag in Baudet de ideale ‘posterboy’ om zijn eigen politieke ambities mee te verwezenlijken.
• In 2014 richtte hij Forum voor Democratie op als denktank aan de Herengracht in Amsterdam. (Toen nog geen Politieke Partij). [3]
• jan 2015 EU Winterschool kasteel De Hoogenweerth
• In de politiek ging hij pas in 2016, in zak en as omdat al zijn projecten waren vastgelopen, voor een universitaire carrière te ongedurig, zijn column bij NRC gestaakt, zijn denktank onvoldoende profijtelijk, zijn romans onverkocht en in de liefde liep het ook al spaak. De politiek was de laatste, financieel aantrekkelijke optie. Hij stelde zich op als een kunstenaar, vrij om te doen wat hij wilde, werd door Henk Otten ook ‘de artiest’ genoemd. Zoals Paul Scheffer, die enige tijd met hem samenwerkte, Baudet typeerde: hij was zo druk met grenzen omdat hijzelf grenzeloos is, dat kenmerkend is voor het populisme.
• Dankzij een uitgekiende verkiezingscampagne werd hij de intellectueel met het andere verhaal, een nieuw-rechts geluid dat minder plat en xenofoob leek dan dat van Geert Wilders en zijn PVV. Op de golven van de brexit en de verkiezing van Donald Trump in Amerika presenteerde Baudet met Forum een volwaardig alternatief voor de ‘oude politiek’.
• In 2016 reist hij samen met historicus Geert Waling door de Verenigde Staten, waar ze op de foto gingen met de rechtse activist Milo Yiannopoulos.[4]
• Sinds 2017 is hij fractievoorzitter van Forum voor Democratie in de Tweede Kamer
• In 2017 zaten Baudet en Freek Jansen[5], voorman van de Forumjongeren, in een Amsterdams hotel urenlang te praten met de Amerikaanse white supremacist Jared Taylor. Wat toen nog  niet bekend was: daarbij was ook Fausto Lanser aanwezig, een van de oprichters van de rechts-radicale groep Erkenbrand. Dat Baudet met een Erkenbrander aan tafel zat is pikant, omdat hij op vragen van journalisten altijd heeft verklaard, dat hij afstand nam van die organisatie.
• Introductie van de termen ‘uil van Minerva’ en ‘boreaals’ tijdens speech in Barneveld na winst Nederlandse provinciale verkiezingen 2019.
• Breuk met en Wybren van Haga (met bijna net zoveel voorkeurstemmen als Baudet) na een reactie op hoe Baudet de bezettingsjaren en de bevrijding misbruikte om zijn campagne tegen de coronamaatregelen te voeren.[6]
  • Hij benadrukte, in lijn met Trump, het door wetenschappers ernstig betwijfelde belang van hydroxychloroquine in de bestrijding van Covid-19 en laat hij zich in met virusontkenners als rapper Lange Frans en Tisjeboy Jay. Baudet, vinden sommige partijgenoten, moet zich niet laten meeslepen door complotdenkers en zich als vanouds concentreren op massa-immigratie en de Europese Unie.
    Daarbij vergeten ze dat Baudet zelf al jaren complotten ziet, met als gemene deler de ‘zelfhaat’, de ‘oikofobie’, van de westerse elite. De Europese Unie is in zijn ogen een samenzwering van het politieke establishment, dat landen wil overleveren aan islamitische immigranten. En het idee van een energietransitie is volgens hem ‘klimaatreligie’, gebaseerd op ‘voodoogeloof met regendansen over de invloed van de mens op het klimaat en absurde Ark-van-Noach-achtige spookverhalen over zeespiegelstijgingen’.
• Oktober 2020 terwijl in de Tweede Kamer de partijen discussieerden over ‘de tijdelijke wet maatregelen Covid-19 ter bestrijding van de corona-epidemie haalde hij uit naar het regeringsbeleid op het gebied van de coronapandemie, dat volgens hem de afgelopen maanden ‘ongelooflijk veel schade’ had aangericht.[7]
• In december 2020 wordt Ja21 opgericht door Joost Eerdmans en Annabel Nanninga. De oprichters waren tot eind november van dat jaar lid van het Forum voor Democratie, maar konden zich niet meer vinden in de gang van zaken bij die partij.

Tweeluik essaybundels over prominente conservatieve denkers

Samengesteld in overleg met advocaat voormalig bestuurder van de Edmund Burke Stichting: Michiel Vissers. Diens publicaties verschenen in Modern Age, Liberaal Reveil, de Volkskrant en HP/De Tijd.

Conservatieve vooruitgang – De grootste denkers van de 20e eeuw

Uitgeverij Bert Bakker, 1e druk, Amsterdam April 2010

Conservatieve vooruitgang biedt portretten van de belangrijkste moderne conservatieve denkers uit de 20^e eeuw, van Ludwig Wittgenstein en C.S. Lewis tot Johan Huizinga en Leo Strauss en zelfs Herman Dooyeweerd (geschreven door Bas Hengstmengel). Het bevat bijdragen van prominente geestverwanten als Roger Scruton, Andreas Kinneging, Theodore Dalrymple en Arjo Klamer. Conservatisme valt niet in termen van ‘links’ of ‘rechts’ te vangen. Het ontsnapt aan de kunstmatige tegenstelling markt-staat waar liberalisme en socialisme verlamd door zijn.

Hierdoor kunnen conservatieven nieuw licht werpen op actuele onderwerpen als:  duurzaamheid, maatschappelijk verantwoord ondernemen, het probleem van het populisme en het belang van vorming, religie en cultuur. 

https://www.boomfilosofie.nl/auteur/110-7219_Visser/100-7434_Conservatieve-vooruitgang

Revolutionair verval en de conservatieve vooruitgang in de 18e en 19e eeuw

Uitgeverij Bert Bakker, 1e druk, Amsterdam December 2010

In dit vervolg op hun eerdere publicatie volgde Revolutionair verval komen naast denkers als Edmund Burke (1730-1797), Alexis de Tocqueville (1805-1859) ook David Hume (1711-1776), en Jacob Burckhardt (1818-1897) en Hegel (geschreven door Roger Scruton), Samuel Johnson, Samuel Goldman. en Joseph de Maistre uitgebreid aan bod[8]. Kortom de grondleggers van het conservatisme en hun tijd. Zo wordt er zelfs aandacht besteed aan Nederlandse conservatieven als Groen van Prinsterer en Abraham Kuyper.

De volgorde is een chronologische, beginnend bij Montesquieu (1689-1755) en eindigend bij Abraham Kuyper (1837-1920). Elk hoofdstuk is geschreven door een andere auteur, variërend van onafhankelijke journalist tot voormalig pastoor en van schrijver tot hoogleraar.

De artikelen in deze bundel zijn geschreven door vooraanstaande geestverwanten als Paul Cliteur, Roger Scruton, Rob Hartmans en Theodore Dalrymple.

Wat helpt om de stukken te begrijpen is de introductie op het conservatisme die de redacteuren in de ‘ten geleide’ hebben bijgevoegd. Hierin plaatsen zij het conservatisme ten opzichte van het liberalisme en socialisme en helpen zij enkele misvattingen over conservatisme de wereld uit. Zo staat ‘conservatief’ niet per definitie tegenover ‘progressief’. In de woorden van de redacteuren: ‘Vooruitgang is zoiets als rechtvaardigheid – het is nonsens om ertegen te zijn, de relevante vraag is hoe concreet invulling te geven aan een dergelijk abstract begrip.’(7) De redacteuren onderscheiden verder twee visies op het begrip conservatisme, die elkaar echter niet uitsluiten; één waarin conservatief staat tegenover revolutionair, en één waarin vooral de procedurele en inhoudelijke verschillen met het liberalisme en socialisme centraal staan. Dit behoeft enige uitleg. De eerste visie houdt in dat het conservatisme niet denkt vanuit een bepaalde blauwdruk, zoals het liberalisme en socialisme dat wel doen. Het heeft ‘geen visie van de ideale samenleving die ongeacht tijd, plaats en omstandigheden gerealiseerd zou moeten worden.’(8) De tweede visie is iets concreter en stelt dat het ‘conservatisme het beste te begrijpen valt als het eeuwenlange verzet van de adel en de geestelijkheid tegen de oprukkende, in eerste instantie door de vorst aangestuurde, centrale staat.’(8) Dit onderscheidt geeft de lezer een duidelijk kader waarin hij het conservatisme kan plaatsen tegenover het liberalisme en socialisme. Verder onderscheiden de auteurs drie deelstromingen van het conservatisme: sceptisch, romantisch, en classicistisch conservatisme.

‘Het sceptisch conservatisme stelt de beperkte kenvermogens van de mens centraal, het romantisch conservatisme benadrukt de samenleving als organisch, historisch gegroeid geheel, en heeft al snel heimwee naar een al dan niet geïdealiseerd verleden, en het classicistisch conservatisme bouwt voort op het natuurrechtelijk denken van de christelijke en/of Grieks-Romeinse traditie.’(10).[9]

Thuis in de Tijd – Essaybundel van conservatieve auteurs – januari 2014

In Thuis in de Tijd klauteren Thierry Baudet en Geert Mak uit de loopgraven van onze eindeloze Hoekse en Kabeljauwse twisten tussen `nationalisten enerzijds, en `multiculturalisten en `eurofielen anderzijds. Ze brengen een aantal botsende, overlappende en contrasterende visies bijeen op een van de belangrijkste themas van deze tijd: ons thuis, onze identiteit. Het bevat bijdragen van o.a.:

Benno Barnard, dichter

Marita Mathijsen, neerlandica over ‘heemgevoel’

Jan Willem Duyvendak,  socioloog

Asis Aynan,  essayist

Ad Verbrugge, filosoof

Geert Mak, jurist, journalist en auteur

Thierry Baudet schreef zelf als ‘‘freelance academicus’ voor deze bundel: “Zo kan het ook”

Bibliografie Thierry Baudet

Op 21 juni 2012 promoveerde historicus en jurist Thierry Baudet op een proefschrift over het belang van soevereine staten, dat verscheen onder de titel Aanval op de natiestaat. Vergaande eenwording van landen heeft in het verleden al vaker tot problemen geleid, en Baudet is dan ook kritisch over het proces van Europese eenwording. Dat zal volgens hem uiteindelijk tot conflicten leiden.

The Significance of Borders -Why Representative Government and the Rule of Law Require Nation States – mei 2012

For almost three-quarters of a century, the countries of Western Europe have abandoned national sovereignty as an ideal. Nation states are being dismantled: by supranationalism from above, by multiculturalism from below. This book explains why supranationalism and multiculturalism are in fact irreconcilable with representative government and the rule of law. It challenges one of the most central beliefs in contemporary legal and political philosophy, which is that borders are bound to disappear

De aanval op de natiestaat (2012, elfde druk 2017) – is een Nederlandse bewerking van het proefschrift dat hij schreef onder Paul Cliteur en Roger Scruton en was genomineerd voor de Socrates Wisselbeker voor het beste filosofieboek van 2012.

In zijn kritiek op de naoorlogse elites laat Thierry Baudet zien dat zonder nationale soevereiniteit de democratische rechtsstaat niet kan functioneren. In De aanval op de natiestaat neemt hij de lezer mee vanaf de oorsprong van moderne staten in de zestiende en zeventiende eeuw tot aan de brandende kwesties van nu: immigratie, populisme en de toekomst van de EU. In de tiende druk zijn twee nieuwe voorwoorden toegevoegd: een van de Franse essayist Pascal Bruckner en een van de Britse filosoof Roger Scruton.

Pro Europa dus tegen de EU – H.J. Schoo-lezing 2012

In deze H.J. Schoo-lezing, die Elsevier Weekblad jaarlijks houdt ter nagedachtenis aan voormalig hoofdredacteur Hendrik Jan Schoo (1945-2007), schetst Baudet een alternatief voor de Europese Unie dat meer recht doet aan de democratie en de culturele diversiteit van het continent. Dit boek is een uitgebreide, geannoteerde en geïllustreerde weergave van die lezing. Aan de tekst van de lezing zijn in deze bundel ook nog vier aan Europa gerelateerde stukken van Thierry Baudet toegevoegd.

Oikofobie – angst voor het eigene (2013, vierde druk 2016)

In 2004 gebruikte de conservatieve cultuurfilosoof Roger Scruton de term als tegenpool van xenofobie om te wijzen op de afkeer van het eigene en dan met name van de natie. Het concept dient ter kritiek van cultuurrelativisme, multiculturalisme en postmodernisme die voorgesteld worden als een extreme vorm van xenofilie, een (ziekelijke) voorkeur voor alles wat van vreemde origine is. In rechts-conservatieve en nationalistische kringen wordt de term oikofobie steeds vaker gebruikt ter aanduiding van een zogenaamde weg-met-ons-mentaliteit van de heersende politieke en intellectuele klasse. Zij verwijzen daarmee naar een veronderstelde aversie van een Europese, hoogopgeleide, kosmopolitische elite voor de normen en waarden van de westerse cultuur. Volgens hen is dit het gevolg van een jarenlange, cultuurmarxistische afbraakpolitiek van de tradities en gebruiken van de eigen cultuur en nationale identiteit door linkse intelligentsia.

Oikofobie is wat de westerse elites drijft. Modernisme in de kunsten, multiculturalisme en het Europese project: ze komen er direct uit voort. Het zijn symptomen van een ziekelijke behoefte aan vervreemding en ontworteling. In navolging van Scruton identificeert ook Thierry Baudet Oikofobie als de ziekte van onze tijd. Het is het aangrijpende credo van de nieuwe avant-garde.

Links naar recensies:
https://journals.openedition.org/temoigner/1118
https://www.nieuwwij.nl/opinie/recensie-oikofobie-angst-eigene/

Voorwaardelijke liefde (2014, vierde druk 2017) een soort pornografische roman in lijn met radicaal-rechtse fantasieën over mannen die naar hun believen vrouwen nemen. “[Hier is] een hang naar krachtige mannelijkheid te vinden. Dat resoneert met het patriarchale man-vrouwdenken van sommige orthodoxe christenen.”

Breek het Partijkartel! (2017, negende druk 2020)

Over de vermeende noodzaak van referenda. Die zouden een unieke en noodzakelijke aanvulling vormen op het negentiende-eeuwse bestuursmodel  – niet om de representatieve democratie af te schaffen, maar om haar te corrigeren waar zij niet representatief meer is.

Politiek van het Gezond Verstand (2020)

In dit boek geeft Baudet zijn argumenten voor de noodzakelijke maatschappelijke koerswijziging wat betreft voortgaande immigratie, Europese eenmaking en verregaande klimaatplannen.

In een recensie in het Reformatorische Dagblad  in juli 2020 stelde ds. C. P. de Boer m.i. terecht: dat Baudet ‘zijn heimwee naar het Europa van weleer vertolkt met behulp van christelijke woorden, terwijl hij de Persoon, de betekenis en de consequenties van het christelijke geloof radicaal afwijst’. Daarom is De Boer net als ik van mening dat een christen een ander pad dient te bewandelen.

Ook Gerjan van den Heuvel, duoraadslid namens ChristenUnie in Amsterdam, vond dat deze recensie korte metten maakt met zijn cultuurchristendom met een politiek sausje waarin hijzelf de Messias speelt.’

Pleidooi: Keer terug naar de (Levende) Thora

Ik zou Thierry en zijn aanhangers vooral aanraden om voor een Gezonde Politiek zich nog eens goed te verdiepen in de Thora en hoe vooral Mozes het voorbeeld is hoe een multiculturele en pluriforme samenleving bij elkaar te houden en Jesjoea met zijn Bergrede – kort gezegd – daarin nog een tandje dieper gaat.
Laat hij en de zijnen vooral de boeken van wijlen theoloog en filosoof Jonathan Sacks goed bestuderen. Tot 2013 was hij opperrabbijn van Groot-Brittannië en was hij tevens lid van het Britse Hogerhuis en ‘on speaking terms’ met aantal regeringsleiders, waaronder Tony Blair en Gordon Brown. Bestudeer zowel zijn ongeëvenaarde commentaren op de “vijf boeken van Mozes” in zijn gevierde serie Covenant & Conversation als zijn overige boeken, waarvan inmiddels 3 delen zijn uitgegeven bij uitgeverij Skandalon. Iedereen die ken en iets van hem gelezen heeft is erg onder de indruk en enthousiast. Zie daarvoor mijn andere blogs.

Ook wie meent dat het partijprogramma van Forum voor Democratie van de huidige 19 partijen het meest overeenkomt met de Thora, moet dat toch nog eens uitleggen als je de stellingen uit de Stemwijzer bekijkt:

• Moet Nederland dan uit de EU stappen?
• De traditie van vuurwerk behouden worden?
• Lagere belasting op vleesconsumptie geheven worden?
• De publieke omroep gesaneerd worden tot twee zenders?
• Moet Nederland een nieuw kerncentrale bouwen?
• Asielzoekers zoveel mogelijk remigreren, zodat meer woningen vrij komen, i.p.v. bijbouwen?
  Een asielstop evenals het Australische immigratiemodel invoeren?
• Hoeft Nederland geen excuses te geven aan ons aandeel in de slavenhandel?
  (Vgl. Daniël die bad; “wij hebben gezondigd”.
• Moeten we salarisverschillen tussen leraren basisschool en middelbare school zo laten?
• Gevangenisstraffen verhogen?
• Een extra belasting op korte-afstandsvluchten niet noodzakelijk vinden, sterker nog dit als een vorm van pestbelasting zien?
• Softdrugs geleidelijk legaliseren?
• Meer focussen op koopwoningen dan op sociale huurwoningen?

---

Tenslotte: het gevaar van revolutionair conservatisme

Om zijn wereldbeeld te onderbouwen grijpt hij terug op de ideeën van radicaal-rechtse denkers als de Franse schrijver en collaborateur Pierre Drieu la Rochelle. In het Franse tijdschrift Valeurs Actuelles liet Baudet zich bewonderend uit over de Fransman. In diens roman Gilles kiest de hoofdpersoon voor het fascisme, voor de strijd. ‘Elke dag wordt er gevochten in ons eigen lichaam, talloze bacteriën worden vernietigd. Alles in het leven wordt bereikt door middel van gevechten. Wie niet vecht, sterft.’

De rol van vijandige bacteriën, in het boek de Joden, is bij Baudet voor de moslims. Door massa-immigratie naderden we een point of no return, aldus Baudet in Valeurs Actuelles. Dan zouden we ‘voor dezelfde duivelse keuze komen te staan als die tussen de twee wereldoorlogen: accepteren om als slaaf te leven of om de strijd aan te gaan’. Hijzelf koos voor de strijd: ‘We moeten nu radicaal handelen.’
(Recensie Parool]

Een van Baudets andere vrienden, de historicus Geerten Waling, probeerde in Elsevier de politicus van nu te begrijpen. Waling en Baudet kennen elkaar ruim tien jaar. Ze interviewden ooit samen de voormalige leider van het Front National Jean Marie Le Pen en reisden in 2016 door de Verenigde Staten, waar ze op de foto gingen met de rechtse activist Milo Yiannopoulos.

Waling, die zijn vriend ook al afraadde om de stap naar de politiek te zetten, vroeg zich in Elsevier af waarom Baudet voormalige vrienden van GeenStijl tegenwoordig ‘kartelstutters’ noemt, waarom hij De Telegraaf ‘pro-regering’ noemt en waarom hij flirt hij met virusontkennende rappers. Walings verklaring is in lijn met de conclusie van Mijn meningen zijn feiten: Baudet lijkt helemaal niet uit te zijn op een carrière als parlementariër, al gaat hij de bijbehorende publiciteit en financiële voordelen niet uit de weg. ‘Voor Baudet is de politiek een uitstapje dat hem niet mag afleiden van zijn grotere project: een lange mars door de instituties,’ stelt Waling. ‘Waar het grote publiek schampert over zijn magisch-realistische vergezichten, raken steeds meer getalenteerde jongeren in de ban van zijn revolutionaire conservatisme.’

---

[1] waar predikant Henk-Jan Prosman uit Nieuwkoop een eigen talkshow heeft De Dominees en er rond een fles jenever gesproken wordt over o.a. wijnproeverij met de Hongaarse ambassadeur, over corona en over ‘linkse hobby’s’ als klimaatgekte en bevoordeelde journalistiek.

[2] Die zich niet voor pure intimidatie schuwde: Boeren zouden politici en ambtenaren thuis moeten opzoeken. De NCTV omschreef deze uitgeverij als ‘een doorgeefluik van antioverheidspropaganda, nepnieuws en complottheorieën’.

[3] In ‘De partij dat ben ik’ – het resultaat van vijf jaar verslaggeving – reconstrueert Chris Aalberts – die er vanaf het prille begin bij was – de opkomst van de beweging van Thierry Baudet. Hij analyseert de inhoudelijke koers, het stormachtige succes en de organisatie. Voor meer info: https://chrisaalberts.nl/portfolio/de-partij-dat-ben-ik/

[4] Wallings latere verklaring in Elsevier is in lijn met de conclusie van Mijn meningen zijn feiten: Baudet lijkt helemaal niet uit te zijn op een carrière als parlementariër, al gaat hij de bijbehorende publiciteit en financiële voordelen niet uit de weg. ‘Voor Baudet is de politiek een uitstapje dat hem niet mag afleiden van zijn grotere project: een lange mars door de instituties,’ stelt Waling. ‘Waar het grote publiek schampert over zijn magisch-realistische vergezichten, raken steeds meer getalenteerde jongeren in de ban van zijn revolutionaire conservatisme.’

[5] door een voormalig werkgever beschuldigd van nazisympathieën.

[6] Op de site van Forum schreef Baudet een essay over de breuk binnen zijn partij – bijna een beginselverklaring. ‘Al sinds het ontstaan van FvD is de partij regelmatig “in opspraak”, zoals dat wordt genoemd. Er ontstaat “ophef” – grote verontwaardiging in media en politiek over een uitspraak, een appje of een gesprekspartner.’ Dat was niet kwalijk, schreef Baudet. Het tegendeel. Daarvoor was Forum op aarde. Ophef betekende dat je niet salonfähig was, niet in het vastgelopen politieke bestel meedraaide. Dus breken, ruziemaken, taboes opzoeken. Dat vergt mensen met een zeer sterke geest, ‘met moed, heldenmoed’, schreef Baudet (over zichzelf).

[7] Zijn publiek bestond die woensdag 7 oktober uit toevallige voorbijgangers en virusontkenners, die de vlag van de ‘Dutch Survivors’ trots lieten wapperen. De leider van die splintergroep, Tommy Teeuw, is aanhanger van QAnon, een wereldwijde beweging van complotdenkers. Hij beweert dat hij banden heeft met de Amerikaanse paramilitaire organisatie Wolverine Watchmen, die een rol speelde bij het recent ontmantelde complot om de gouverneur van de staat Michigan te ontvoeren en te doden.

[8] Ten geleide / Thierry Baudet, Michiel Visser — Montesquieu / Arnold Heumakers — David Hume / Donald W. Livingston — Samuel Johnson / Theodore Dalrymple — Publius / Emma Cohen de Lara — Edmund Burke / Thierry Baudet, Michiel Visser — Joseph de Maistre en Louis de Bonald / Roeland Audenaerde — George WIlhelm Friedrich Hegel / Roger Scruton — August Wilhelm Rehberg / Sebastiaan Tijsterman — Juan Donoso Cortés / Diederik Boomsma — Félicité Robert de Lamennais / Paul Cliteur — Alexis de Tocqueville / Andreas Kinneging — Friedrich Julius Stahl / Bas Hengstmengel — Guillaume Groen van Prinsterer / Huib Klink — Walter Bagehot / Patrick Overeem — Jacob Burckhardt / Rob Hartmans — John Henry Newman / J.H. van Leeuwen — Henry Adams / Samuel Goldman — Abraham Kuyper / Georg Harinck.

[9] http://actahistorica.nl/recensies/revolutionair-verval-en-de-conservatieve-vooruitgang-in-de-achttiende-en-negentiende-eeuw-thierry-baudet-en-michiel-visser-red/