Maandag bij een interessante studiedag geweest over Jezus-moslims
Zoals je Messias-belijdende joden hebt, zo zijn er ook steeds meer moslims voor de waarheid, ook wel Jezus-moslims genoemd. Het interessante voor mij is dat ikzelf zo’n vriend heb in Centraal-Azie, die toen hij het eenmaal opgaf nog ergens aansluiting te vinden bij de bestaande, meest Russische kerken, werkers bij hem thuis tot geloof kwamen, en er een heuse inheemse gemeenschap ontstond van discipelen, die naar lokaal gebruik bij elkaar thuis kwamen en daar hun bijeenkomsten houden, daarbij vasthoudend aan vormen, die ze kennen vanuit de moskee.
Christen kunnen ze zich niet noemen, omdat dat in hun cultuur geassocieerd wordt met Russische christenen die en alcohol drinken en varkensvlees eten. Zelfs het gebruik van de Indjil in de eigen taal, werkt tegen ze, vanwege het simpele voorwoord dat aangeeft dat de druk en uitgifte in Rusland heeft plaatsgevonden.
Het aardige voor mij was dat Jaap Hansum vertelde van zijn ervaringen in Antwerpen-Noord, waar het voor de ex-moslim gelovigen, ook geen sense maakt naar de kerk te gaan, maar wel naar het zogenaamde Bijbelhuis, waar een herkenbare omgeving is, gebaseerd op een gastvrijheid, waar wij elke moment kan binnenlopen.
Voor mij was het een leuke bemoediging, dat toen mijn artikel over moslims voor de waarheid verscheen in blad van de EZA, er in diezelfde week een artikel in de EO-Visie stond over het werk van Jaap en zijn vrouw in Antwerpen.
Op dit symposium waren maar liefst 6 bijdragen van elke 15 minuten, (inclusief van mijn zwager Gert Noort) die geen van allen voor elkaar onder deden. Het was een alleraardigst onderonsje met vele bekenden uit het veld, niet het minst uit de tijd van In de Ruimte.

Enkele uitspraken: “het ging Jezus niet om religie, maar om het Koninkrijk van God dat nabij is, dat betekent, dat moslims niet per se via het christendom of de kerk het koninkrijk hoeven binnen te komen” , J. Hansum. “God is groter dan de kerk of het Christendom, Zijn Geest doorbreekt de grenzen”. (Hansum).
Reitsema begon met de kernvraag bij contextualisatie: “Hoe kan ’t geloof zo vorm krijgen dat het relevant wordt in mijn context zonder dat het naar de mens is”. Contextualisatie is niet maar een methode, maar eigen aan het evangelie. God die binnenkomt in ons eigen leven. Ze zou kunnen zeggen dat zending mislukt is in de islam, mede omdat wij in het westen niet in staat zijn het heidendom hier tegen te houden. “Jezus Christus, en die gekruisigd en opgestaan” is een onopgeefbaar begrip. “Als dat wordt gepredikt, ben ik niet zo vreselijk bang voor de rest. Het kruis van Christus leidt namelijk automatisch tot transformatie, omdat het haaks staat op de cultuur van de wereld. Als het kruis niet meer ‘wringt’, als het geen aanstoot meer is, dan pas moet je je zorgen gaan maken.”
W.M. van de Laar citeerde Johannes 12:32 “Als Ik van de aarde verhoogd ben, zal Ik allen tot Mij trekken” ergo wij moeten niet denken dat de Westerse vorm van het christendom het alleenrecht heeft. Wij zullen nieuwe begrippen en symbolen nodig hebben om de onnaspeurlijke rijkdom van Christus te verwoorden”. “Zending is vaak een beweging van onderop.” “Wat hebben we zelf aan syncretisme in huis?”
De meest interessante bijdrage voor mij was toch die van Anne Mulder, die mij kennis liet maken met de Sadrach christenen in Java, een beweging van Jezus-moslims a la lettre van 1835 tot 1924, die binnen de islam bleven. Christen worden binnen hun cultuur betekende immers verraad aan de eigen cultuur. Toch maar eens meer te weten zien te komen.
Gert Noort hield ons de spiegel voor van de kersteninggeschiedenis van Noordwest Europa en wat wij daaruit kunnen leren. Zo waren er ook Jezus-germanen die tevens Thor bleven aanbidden. Een aardige weergave van zijn verhaal is te vinden op http://www.nd.nl/Document.aspx?document=nd_artikel&vorigDocument=nd_zoekresultaten&id=92787
Ten slotte Jos Strengholt, die meer vanuit een Egyptische contekst sprak, probeerde de zaak een beetje om te draaien, door te stellen dat juist de islam zich aan het christendom heeft aangepast, in ieder geval in de eerste eeuw van de verspreiding in Afrika. En het waren de Syrische en Nestoriaanse christenen die de moslims überhaupt theologie hebben geleerd. Als het evangelie een cultuur binnenkomt, heeft het daar een transformerende invloed. De Bijbelse boodschap van de gekruisigde Christus en die opgestaan zal altijd struikelblok blijven.”
Hij vindt dat de theologie het ijkpunt moet zijn voor zendelingen, en niet de cultuur. Hij is van mening dat moslims die de moskee verlaten, zich juist daarvan willen distantiëren. Door steun te geven aan de Jezusbeweging kun je niet meer spreken van één heilige algemene christelijke kerk, vindt hij. Zendelingen moeten de apostolische geloofsbelijdenis serieus nemen.
Strengholt moet niet zo veel hebben van bewegingen die het evangelie per se ‘in de moskee’ willen doen aarden. “Wie heeft dat eigenlijk bepaald dat de moskee de plaats moet zijn waar het evangelie moet landen? Waarom niet in het parlement? Of in die al bestaande kerken? Of in de woonhuizen? Waarom die moskee er steeds bij halen?”, vraagt hij ook mijns inziens terecht zich af. “Als het evangelie een cultuur binnenkomt, heeft het daar een transformerende invloed. De Bijbelse boodschap van de gekruisigde Christus en die opgestaan zal altijd struikelblok blijven.”